Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013




ΟΤΑΝ ΒΓΟΥΝΕ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Μέσα δεκαετίας τοῦ 70 σουλατσάροντας στὴν παραλία τῆς φοιτητομάνας Θεσσαλονίκης. Ξένοιαστες στιγμὲς μὲ καλαμπούρι καὶ πειράγματα νεανικά. Στὴν φοιτητοπαρέα ὅλοι χαζογελοῦσαν ἐκτὸς ἀπὸ δύο κολλητούς μου. Ὁ Ἀνδρέας ἀπὸ τὴν προσφάτως τότε κατεχόμενη Κυρήνεια καὶ ὁ Κώστας ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Πονεμένες ἱστορίες καὶ οἱ δύο κρατοῦσαν τὴν σοβαρότητα τῶν συζητήσεων βοηθώντας μας μὲ τὶς ἐπώδυνες ἐμπειρίες του νὰ ἰσορροπήσουμε μέσα στὸν "παραλογισμό" τῶν χρόνων τῆς δῆθεν μεταπολίτευσης.
Ἔτσι τὰ λόγια τους τὰ κράτησα μαζὶ μὲ τὴν φιλία ποὺ σφράγισε τὸν φοιτητικό μας χρόνο. Μπορεῖ νὰ χαθήκαμε, ἀλλὰ δὲν χάνονται οἱ σοβαρὲς κουβέντες τους ποὺ μᾶς μετέφεραν κατευθείαν μέσα στὰ νάματα τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης.
Τὸν Κώστα ἀπὸ τὴν Πόλη τὸν θυμήθηκα πρόσφατα ὅταν διάβασα πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὰ παρακάτω.
Ἡ μετατροπὴ τῶν ἐρειπίων τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Στουδίου σὲ τζαμὶ καὶ ἡ ἐξελισσόμενη φιλολογία γιὰ τὴ μετατροπὴ καὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης σὲ τζαμί, προβάλλονται στὴν Τουρκία ὡς ἐξελίξεις ποὺ ἐνθουσιάζουν τὰ συντηρητικὰ στρώματα τῆς...
τουρκικῆς κοινωνίας.

Πράγμα ποὺ εἶναι καὶ στόχος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης ἐν ὄψει τῶν κρίσιμων δημοτικῶν ἐκλογῶν τοῦ προσεχοῦς Μαρτίου.
Τὸ ἐνδιαφέρον ὡς πρὸς τὴ Μονὴ τοῦ Στουδίου, ποὺ λειτουργεῖ ὡς μουσεῖο, πέρα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ σημασία τοῦ ναοῦ, σχετίζεται μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι διοικητικὰ ἡ Μονὴ ὑπάγεται στὸ μουσεῖο τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Ἡ Μονὴ κρατᾶ ἀπὸ τὸν πέμπτο αἰώνα. Μετατράπηκε σὲ τζαμὶ μετὰ τὴν Ἅλωση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ 1908 καὶ ἀφοῦ μεσολάβησαν σεισμοὶ καὶ πυρκαγιές, ἐγκαταλείφθηκε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λειτουργεῖ σήμερα ὡς μουσεῖο, ἀλλὰ σὲ μορφὴ ἐρειπίων.
Ἡ ἀπόφαση γιὰ ἐπισκευὴ τῆς Μονῆς Στουδίου καὶ τῆς μετατροπῆς της σὲ τζαμὶ ἐλήφθη ἀπὸ τὸ τουρκικὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο τὸν περασμένο Ἰανουάριο. Θὰ λειτουργήσει ὡς τζαμὶ «Ἰμραχὸρ Ἰλγιᾶς Μπέϊ», ὅπως ἀνακοίνωσε ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Γενικῆς Διεύθυνσης Βακουφίων, Ἀντνᾶν Ἐρτέμ, ὁ ὁποῖος διευκρίνισε πὼς τὸ ἔργο τῆς ἐπισκευῆς θὰ ἀρχίσει τὸ 2014.
Τὰ λόγια τοῦ φίλου μου ἦρθαν καὶ φτερούγισαν μέσα στὸ μυαλό μου.
Ἦταν οἱ ἐνθυμήσεις τῶν παιδικῶν του χρόνων στὴν Πόλη..
¨¨μικρὸ παιδάκι ἐπισκεπτόμουν τὴν γιαγιὰ στὸ πατρικό μας ποὺ ἔβλεπε φάτσα - φόρα τὸ ὕψωμα τοῦ Ξηρολόφου.
-Ξέρεις συνονόματε τί βρισκόταν πάνω σὲ αὐτὸν τὸν λόφο;
-Ποῦ νὰ ξέρω βρὲ φίλε , του ἀπαντοῦσα.
- Ἦταν ἡ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Στουδίου, γνωστὴ  καὶ ὡς Μονὴ Στουδίου ἢ τῶν ΑΚΟΙΜΗΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ. Ἦταν σπουδαῖο μοναστήρι ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή, χτισμένο στὸν Ξηρόλοφο, τὸν ἕβδομο λόφο τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ εἶχε σημαντικὴ συμβολὴ στὴ θρησκευτική, πολιτικὴ καὶ  πνευματικὴ ζωὴ τῆς Βασιλεύουσας.
Στὴν διάρκεια τῶν αἰώνων ἀπέκτησε μεγάλη φήμη καὶ ἀναδείχθηκε ὡς τὴν πλέον πολυπληθέστερη Μονὴ τῆς Πόλης  συνιστώντας πνευματικὸ κέντρο τῆς Αὐτοκρατορίας.
Οἱ μοναχοί της ὀνομάζονταν Στουδίτες καὶ ἡ ὀργάνωση τοῦ μοναστικοῦ βίου τοὺς ἀποτέλεσε πρότυπο γιὰ τὴν κοινοβιακὴ ζωὴ τῶν Ἁγιορείτικων μονῶν. Τρεῖς Αὐτοκράτορες ἀποσύρθηκαν ἐκεῖ καὶ ἔγιναν Στουδίτες, ἐνῶ τρεῖς Στουδίτες ἔγιναν Πατριάρχες.
Τὸ 1481, ἡ  Βασιλική τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μετετράπη σὲ τέμενος. Μετὰ κάηκε, ἀργότερά μού ἔλεγε ἡ γιαγιὰ  ἐπλήγη ἀπὸ σεισμὸ καὶ πρὶν τὴν καταστροφὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 20 ξανακάηκε καὶ ἔγινε ἐρειπιώνας.
Ἔτσι κάθε φορᾶ τὴν Πρωτομαγιὰ πηγαίναμε μὲ τὴν γιαγιὰ στὸ «Τζαμὶ τοῦ ἱπποτρόφου» ὅπως τὸ ἔλεγαν τώρα καὶ μαζεύαμε κόκκινες παπαροῦνες ποὺ φύτρωναν στὸ πανέμορφο ψηφιδωτὸ δάπεδο ποὺ διασώθηκε μὲ τὰ σχέδια καὶ τὶς μινιατοῦρες τῶν ζώων καὶ τῶν πουλιῶν ποὺ ἦταν ἐκτεθειμένα στὸν ἀέρα καὶ τὴν βροχή.
Ἡ γιαγιὰ μάζευε λουλούδια ἀπὸ ὅλο τὸ χορταριασμένο  περίτεχνο ψηφιδωτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ τμῆμα αὐτοῦ ποὺ ἀντιστοιχοῦσε στὸ ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ, Καὶ σὲ ἐμᾶς ἀπαγόρευε νὰ πατᾶμε τὸ κομμάτι αὐτό.
Τὴν τελευταία Πρωτομαγιά της, τὴν ἑπόμενη κοιμήθηκε, ἡ γιαγιὰ μάζεψε τὰ περισσότερα λουλούδια. Ὅταν ἐπιστέψαμε στὸ σπίτι, μᾶς εἶπε...
"όταν οἱ Τοῦρκοι θελήσουν νὰ ξανακάνουν τζαμὶ στὸ μέρος ποὺ μαζεύουμε λουλούδια θὰ βγοῦνε ἀπὸ ἐκεῖ  τὰ φαντάσματά του καὶ θὰ γεμίσει μὲ αὐτὰ ἡ Πόλη καὶ τότε ἀλλοίμονό τους !!!"
-Παγώσαμε, κατατρομάξαμε στὸ ἄκουσμα αὐτὸ σὰν παιδάκια καὶ ἀρχίσαμε ἀμέσως τὶς ἐρωτήσεις.
- Ποιὰ φαντάσματα γιαγιὰ θὰ βγοῦνε;
- Εἶναι ἀληθινὰ γιαγιὰ τὰ φαντάσματα;
-Στὴν ἀρχὴ ἡ γιαγιὰ σιώπησε ἀλλὰ γρήγορα ἔλυσε τὶς ἀπορίες μας.
"Αὐτὰ τὰ φαντάσματα παιδάκια μου εἶναι ΑΚΟΙΜΗΤΑ, πολλὲς φορὲς τὰ εἶδα μὲς στὴν νύχτα νὰ ψέλνουν καὶ νὰ λειτουργοῦν μέσα σὲ ἕνα Ὑπερκόσμιο ΦΩΣ ποὺ περιέβαλλε  τὶς ἐρημόπετρες ἀπέναντι. Εἶναι οἱ Ρωμηοὶ Καλογέροι ποὺ ποτὲ δὲν ἔφυγαν ἀπὸ ἐκεῖ".
-Εἴχαμε ἀνοίξει τὸ στόμα σὰν νὰ ἀκούγαμε παραμύθι, ἀλλὰ δὲν ἦταν παραμύθι γιατί ἡ γιαγιὰ μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε κάτι ποὺ ἔγινε πραγματικότητα τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ποὺ ἔφυγε ἀπὸ κοντά μας.
"Του χρόνου θὰ πάτε νὰ μαζέψετε λουλούδια μόνα σας, δὲν θὰ εἶμαι μαζί σας, ἀλλὰ θὰ εἶμαι μὲ τοὺς ΑΚΟΙΜΗΤΟΥΣ φίλους μου" καὶ στρεφόμενη σὲ ἐμένα ἀπὸ ὅλα τὰ ἐγγόνια της μου εἶπε...
"Εσύ Κώστα θὰ γίνεις μάστορας καὶ θὰ ξανακτίσεις τὸ σπίτι τῶν ΑΚΟΙΜΗΤΩΝ"
Ἐδῶ φίλοι μου τελειώνει ἡ ἱστορία τοῦ φίλου μου Κώστα ἀπὸ τὴν Πόλη. Δὲν μπορῶ νὰ γράψω ἄλλο γιατί μὲ ἐπίασε ἡ συγκίνηση καὶ σὲ σχέση μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ  βιώνουμε σήμερα.
Σημειωτέον ὅτι ὁ φίλος μου σπούδαζε ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ.


Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013


Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ijhjcihj

Πρὶν ἀπὸ σχεδὸν δύο αἰῶνες ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ἔγραψε: «Ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες... ἐγὼ τὴν ἀλήθεια θὰ τὴν εἰπῶ γυμνή...». Καιρὸς νὰ ἐπαναλάβουμε τὰ λόγια του γιὰ τὸ καίριο θέμα τῆς καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς ποὺ ἐπιχειρεῖ ἀφρόνως ἡ Κυβέρνηση.

Ἐντολὴ ξένων συμφερόντων

Λοιπὸν ἡ γυμνὴ ἀλήθεια εἶναι πὼς 1.692 χρόνια μετὰ τὴν 7 Μαρτίου τοῦ 321, ὁπότε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος νομοθέτησε τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, «ξένα συμφέροντα τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ» διέταξαν τὴν κατάργησή της (Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος). Τὸ ἑβραϊκὸ λόμπι κατήγγειλε καὶ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ· γιὰ τὸν ἑβραιο-μασονικο-τεκτονικὸ παράγοντα ἔκαμε λόγο καὶ ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος. «Ἐκεῖνοι ποὺ ἐπίεσαν γιὰ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας δὲν θέλουν τοὺς χριστιανικοὺς θεσμούς, ἐπειδὴ δὲν θέλουν τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὸν ἀντίχριστο», λέει σὲ ἀνακοίνωσή της καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἡ ἀπάτη τοῦ Ὑπουργοῦ

Ἡ ἀλήθεια γυμνὴ εἶναι ὅτι ὁ Ὑπουργὸς Ἀνάπτυξης κ. Χατζηδάκης ἐξαπάτησε τὴν Ἑλληνικὴ Βουλή, ἐπικαλούμενος ἀνύπαρκτη Ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ, σύμφωνα δῆθεν μὲ τὴν ὁποία τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τὴν Κυριακὴ ὁδηγεῖ σὲ τόνωση τῆς οἰκονομίας. Ἑπτὰ βουλευτὲς τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως μὲ ἐρώτησή τους στὶς 24 Ἰουλίου 2013 κατήγγειλαν τὴν ἀπάτη, ζητώντας ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ νὰ προσκομίσει τὸ ἔγγραφο τῆς Ἐκθέσεως. Ἡ κ. Ραχὴλ Μακρῆ τοῦ κόμματος τῶν Ἀνεξάρτητων Ἑλλήνων ἐπανέφερε τὸ θέμα μὲ ἐρώτησή της στὶς 19 Αὐγούστου. Καὶ οἱ ἑπτὰ βουλευτὲς ἐπανῆλθαν μὲ ἐπερώτηση τὴν 1η Ὀκτωβρίου. Καμία μελέτη δὲν μπόρεσε νὰ προσκομίσει ὁ κ. Ὑπουργός, ἐπικαλέσθηκε μόνο κάποιο e-mail ὰπὸ τὸν ΟΟΣΑ, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι «ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξη τῆς μελέτης». Ἡ ἔρευνα ὡστόσο ποὺ ἔκαμε δημοσιογράφος τοῦ ἱστότοπου «matrix24» ἀπέδειξε τὸ ἀντίθετο, ἀφοῦ ἡ Ὑπεύθυνη Ἐπικοινωνίας καὶ Δημοσίων Σχέσεων τοῦ ΟΟΣΑ κ. Louise Fietz ἐπεσήμανε ὅτι δὲν ὑφίσταται σχετικὴ «μελέτη» ἢ «δημοσίευση» στὴ βάση δεδομένων τοῦ Ὀργανισμοῦ. Ἡ δὲ ἁρμόδια τοῦ ΟΟΣΑ ἐπικεφαλῆς τοῦ προγράμματος ἀξιολογήσεως Ἀνταγωνισμοῦ στὴν Ἑλλάδα κ. Ania Thieman ἐπιβεβαιώνει ὅτι «δὲν ὑφίσταται καμία ὁλοκληρωμένη μελέτη γιὰ τὴν ἄρση τῶν ρυθμιστικῶν ἐμποδίων στὸν ἀνταγωνισμὸ στὴν Ἑλλάδα, μὲ ἀναφορὰ στὸ ἄνοιγμα τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων τὶς Κυριακές. Ἀντιθέτως, τὸ ἐγχείρημα (‘‘project’’) βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη ἀπὸ τὸν Ἰανουάριο 2013, χωρὶς νὰ ἔχει ἀποπερατωθεῖ καὶ χωρίς, φυσικά, νὰ ἐπικεντρώνεται στὴ λειτουργία καταστημάτων τὴν Κυριακή». Ὅλα αὐτὰ ἀνάγκασαν μία ἐκ τῶν ἑπτὰ ἐρωτώντων βουλευτῶν νὰ δηλώσει ὅτι «τὸ νὰ ἐπιχειρεῖ ἕνας Ὑπουργὸς νὰ νομιμοποιήσει ἀστήρικτες πολιτικὲς μὲ τὴν ἐπίκληση ἀνύπαρκτων στοιχείων, ἐκθέσεων καὶ μελετῶν συνιστᾶ ἔνδειξη ἔσχατης κυβερνητικῆς κατάπτωσης καὶ φθηνῆς πολιτικάντικης ἀπάτης». Ὁ κ. Ὑπουργὸς ὅμως φαίνεται ὅτι εἶναι ἐθισμένος νὰ διαστρεβλώνει τὴν ἀλήθεια. Γι᾿ αὐτὸ καὶ παρουσίασε ὡς ἐπιτυχημένα τὰ ἀποτελέσματα τῆς πρώτης ἐφαρμογῆς τοῦ ἀντίθεου νομοθετήματός του κατὰ τὴν Κυριακὴ 3 Νοεμβρίου, τὰ ὁποῖα ἦταν ράπισμα γιὰ τὸν ἴδιο καὶ τὴν Κυβέρνηση. Παρὰ τὸ ὅτι ἡ Κυριακὴ ἐκείνη ἦταν μία ἀπὸ τὶς 7 ποὺ ἐπιβλήθηκαν διὰ τοῦ νόμου καὶ δὲν βρίσκονται στὴν εὐθύνη τῶν Ἀντιπεριφερειαρχῶν ὅπως οἱ ὑπόλοιπες 45, καὶ παρὰ τὸ ὅτι ἦταν δεύτερη μέρα τῶν λεγόμενων «ἐνδιάμεσων» φθινοπωρινῶν ἐκπτώσεων, τὰ καταστήματα στὴν πλειονότητά τους ἔμειναν κλειστά. Μόνο «ἕνα στὰ τέσσερα καταστήματα σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ ἕνα στὰ τρία στὴν Ἀττικὴ ἄνοιξαν τὴν Κυριακή, σύμφωνα μὲ τὰ πρῶτα στοιχεῖα ποὺ ἔχει στὴ διάθεσή της ἡ Ἐθνικὴ Συνομοσπονδία Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου, ἡ ὁποία... σὲ ἀνακοίνωσή της ἀναφέρει ὅτι ἡ ἐμπορικὴ κίνηση σὲ ὅσα καταστήματα ἐπέλεξαν νὰ εἶναι ἀνοιχτὰ ‘‘δὲν ἀνταποκρίθηκε στὶς ἀναμενόμενες προσδοκίες’’, μὲ ἐξαίρεση τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἐν μέρει τοῦ Πειραιᾶ, τῆς Κηφισιᾶς καὶ τῆς Γλυφάδας» («Ναυτεμπορικὴ» 4-11-2013). Αὐτὰ ὁ Ὑπουργὸς τὰ παρουσίαζε ὡς ἐπιτυχία, πράγμα ποὺ ἀνάγκασε τὸν Ἐμπορικὸ Σύλλογο τοῦ Πειραιᾶ (ΕΣΠ) νὰ ἐκφράσει τὴν ἔκπληξή του γιὰ τοὺς «πολὺ πρόωρους πανηγυρισμοὺς τοῦ Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης, πρὶν κὰν προλάβουν νὰ μετρήσουν τὸ ἰσοζύγιο ἐσόδων - ἐξόδων ὅσοι ἔμποροι ἄνοιξαν τὴν πρώτη αὐτὴ Κυριακή... ὁ ἑβδομαδιαῖος τζίρος παρέμεινε ὁ ἴδιος, ἁπλὰ μοιράστηκε διὰ 7 καὶ ὄχι διὰ 6, ἐνῶ τὸ κόστος τῆς μικρῆς ἐπιχείρησης πολλαπλασιάστηκε ἐπὶ 7 ἀντὶ ἐπὶ 6. Ἑπομένως τὰ ἀποτελέσματα παρέμειναν σὲ πολὺ χαμηλὰ ἐπίπεδα, ποὺ συνεχίζουν νὰ ὁδηγοῦν σὲ λουκέτα καὶ ὄχι σὲ ἀνάπτυξη. Ἡ ἀγορὰ ποὺ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει ξεμείνει ἀπὸ πελάτες ὅλες τὶς ὑπόλοιπες ἡμέρες, δὲν περιμένει νὰ τοὺς βρεῖ τὶς Κυριακές», κατέληξε ὁ ΕΣΠ. Ἀντίστοιχα τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐμπορίου καὶ Ὑπηρεσιῶν (ΙΝ.ΕΜ.Υ) τῆς Ἐθνικῆς Συνομοσπονδίας Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου (ΕΣΕΕ) ἐπισημαίνει ὅτι στὴν Ἀθήνα καὶ τὴ Θεσσαλονίκη «οἱ πωλήσεις τῆς Κυριακῆς ἦταν περιορισμένες καὶ χαμηλότερες τῶν πρώτων δύο ἡμερῶν τῶν ἐνδιάμεσων ἐκπτώσεων. Ἐπιπλέον, φαίνεται πὼς εὐνοήθηκαν τὰ καταστήματα ποὺ ἀνήκουν σὲ μεγάλες ἁλυσίδες καὶ σὲ μεγάλα ἐμπορικὰ κέντρα... Στὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα τὰ μαγαζιὰ στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία ἔμειναν κλειστά. Μάλιστα, ἀκόμα καὶ πολλὲς διεθνικὲς ἁλυσίδες σεβάστηκαν τὴν πρόταση τοῦ Ἐμπορικοῦ τους Συλλόγου. Εἰδικότερα στὸν κλάδο τῶν τροφίμων οἱ μεγάλες ἁλυσίδες, ὅπως Σκλαβενίτης, Βερόπουλος, ΙΝΚΑ καὶ πολλὲς τοπικὲς ἁλυσίδες, παρέμειναν κλειστές. Ὅσες δὲ ἄνοιξαν, δὲν κάλυψαν τὰ ἔξοδα λειτουργίας τους». Αὐτὴ εἶναι ἡ γυμνὴ ἀλήθεια τῆς ἀποτυχίας, ποὺ τὸ Ὑπουργεῖο τὴν ντύνει μὲ τὰ κουρέλια τῆς ὑποκρισίας του γιὰ νὰ τὴν ἐμφανίσει ὡς ἐπιτυχία.

Τὰ μέσα ἐνημερώσεως

Ἡ γυμνὴ ἀλήθεια ἐπιβάλλει ἐπίσης νὰ ἐκφράσουμε τὴ βαθιά μας ἀπογοήτευση γιὰ τὴ στάση τοῦ Τύπου καὶ τῶν περισσότερων Μέσων Ἐνημερώσεως, τὰ ὁποῖα σὰν ὀρχήστρα διευθυνόμενη ἀπὸ ἀδέξιο ἀόρατο μαέστρο παραπληροφόρησαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ παραπληροφοροῦν τὸν λαὸ γιὰ τὸ καίριο τοῦτο ζήτημα, ἐνεργώντας ὡς φερέφωνα τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης καὶ τοῦ Κυβερνητικοῦ Ἐκπροσώπου. Ἀκόμη καὶ τὴν παταγώδη ἀποτυχία τοῦ μέτρου κατὰ τὴν 3η Νοεμβρίου, πρώτη Κυριακὴ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐφαρμογῆς του σὲ ὅλη τὴ χώρα, στοὺς μεγάλους τίτλους τῶν εἰδήσεών τους τὴν παρουσίαζαν ὡς ἐπιτυχία. Ἐξίσου διαστρεβλωτικὰ ὅπως καὶ τὸ Ὑπουργεῖο παρουσίασαν καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἀντιπεριφερειαρχῶν, οἱ ὁποῖοι σχεδὸν στὸ σύνολό τους ἄφησαν μόνο τὶς ἐκ τοῦ νόμου ἐπιβαλλόμενες ἑπτὰ Κυριακὲς καὶ δὲν ἐπέτρεψαν τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων σὲ περισσότερες· ἐκτὸς βέβαια τῶν τουριστικῶν περιοχῶν, ὅπως ἄλλωστε γινόταν καὶ μέχρι τώρα. Κι εἶναι θλιβερὸ τὸ κατάντημα τῆς θεωρούμενης παραδοσιακῆς ἱστορικῆς ἐφημερίδας «Ἑστία», ἡ ὁποία ἐπανειλημμένως ὑπερασπίσθηκε τὴν ἀσεβὴ ἐνέργεια τοῦ κ. Ὑπουργοῦ.

Ἡ εὐθύνη τῆς Ἱεραρχίας

Ἡ γυμνὴ ἀλήθεια ἀκόμη εἶναι ὅτι ὁ λαὸς περίμενε ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν Ἐπισκόπων, ἢ ἔστω συζήτηση τοῦ θέματος κατὰ τὴν τακτικὴ Σύνοδο τοῦ περασμένου  Ὀκτωβρίου. Δὲν ἀρκοῦν μόνο οἱ δυναμικὲς ἐνέργειες κάποιων ἐπισκόπων. Ἦταν ἀνάγκη νὰ καταδικασθεῖ συνοδικῶς ἡ ἀσεβέστατη πράξη, νὰ ἐνημερωθεῖ λεπτομερῶς τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ δηλωθεῖ στοὺς βουλευτὲς καὶ τὴν Κυβέρνηση ὅτι ἡ ἐνέργειά τους θὰ ἔχει συνέπειες. Ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων τὸ δήλωσε ξεκάθαρα: «Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς μὴ καταργήσεως τῆς κυριακάτικης ἀργίας ὁ εὐσεβής, καὶ προδομένος πιά, Λαός μας ἄκουσε τὴν φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας; Εἶδε νὰ γίνονται κάποια διαβήματα; Ἀντιλήφθηκε μήπως κάποιες ἀντιδραστικὲς φωνὲς ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου; Ἡ ἀπάντηση, δυστυχῶς, εἶναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ! Ὄχι, δὲν ἀκούσθηκε ἡ φωνὴ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ὁ εὐσεβὴς Λαὸς αἰσθάνθηκε προδομένος!» Ὅλοι μας καὶ τώρα περιμένουμε τέτοια ἐνέργεια τῆς Ἱεραρχίας.

Ἡ εὐθύνη ὅλων μας

Τέλος ἡ γυμνὴ ἀλήθεια ἔρχεται νὰ ἀναθέσει στὴν εὐθύνη ὅλων μας τὴν περαιτέρω τύχη τοῦ νομοθετήματος. Εἶναι χρέος μας νὰ ἀρνηθοῦμε νὰ ψωνίζουμε Κυριακὴ ἀπὸ ὅσους τυχὸν ἀνοίξουν τὰ καταστήματά τους καὶ νὰ δηλώσουμε εὐθαρσῶς στοὺς καταστηματάρχες νὰ σεβασθοῦν τὴν παράδοση τοῦ τόπου, διαφορετικὰ θὰ πάψουμε νὰ ψωνίζουμε ἀπὸ τὸ κατάστημά τους. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ κατήργησε μὲ τὸ κήρυγμά του τὰ ὑποκινούμενα ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους παζάρια τῆς Κυριακῆς καὶ τὸ πλήρωσε μὲ τὸ αἷμα του, καὶ στοὺς βοσκοὺς ἀκόμη ἔλεγε τὸ γάλα τῆς Κυριακῆς νὰ τὸ δίνουν ἐλεημοσύνη. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα ἱερή. Ἡμέρα ἀφιερωμένη στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἂς σεβασθοῦμε τὴν ἱερότητά της. Τὸ ἀσεβὲς νομοθέτημα ἂς γίνει ἀφορμὴ νὰ ἐκκλησιαζόμαστε μὲ ζῆλο, νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ ἀγαθοεργίες... «Τὸ μαρτυρικό μας φρόνημα ὡς Χριστιανῶν», σημειώνει στὴν ἀνακοίνωσή της ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου, «σήμερα μπορεῖ νὰ φανερωθῆ... καὶ ἀπὸ τὴν ἄρνησι νὰ ἐργασθοῦμε τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἀπὸ ἀγάπη καὶ πίστι στὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἔχυσε τὸ Τίμιο Αἷμα Του στὸν Σταυρό, καὶ... τὴν Κυριακὴ ἀνεστήθη ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιὰ μᾶς». Καιρὸς λοιπὸν νὰ ἀναλάβουμε καὶ ἐμεῖς ὅλοι τὴν εὐθύνη μας!
 ΠΗΓΗ: http://osotir.org


Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013




Τζαμὶ στὴν Ἀθήνα τζαμὶ καὶ ἡ Ἁγια-Σοφιὰ στὴν Κωνσταντινούπολη
Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος





Ἐνῶ στὴν Ἀθήνα δόθηκε πλέον καὶ ἐπίσημα τὸ σῆμα νὰ ἀρχίσουν τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀνέγερση μουσουλμανικοῦ τεμένους, ἂν καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἤδη ὑπάρχουν περὶ τὰ ἑξήντα τζαμιὰ σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς πρωτεύουσας, στὴν Κωνσταντινούπολη δόθηκε σαφὲς μήνυμα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀντιπρόεδρο τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, ὅτι σύντομα ἡ ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης τὸ μεγάλο αὐτὸ σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ θὰ ἀκολουθήσει τὸν «δρόμο» τῆς ἁγίας Σοφίας Τραπεζούντας καὶ τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Νίκαιας ποὺ ἤδη λειτουργοῦν σὰν μουσουλμανικὰ τεμένη.
Ο Bulent Arinc, ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης ὁποῖος βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ ἑορτάσει τὴν μουσουλμανικὴ ἑορτὴ τοῦ Muharrem, (μία «γεύση» τῆς ὁποίας πήραμε πρόσφατα στὸν Πειραιὰ ὅταν δεκάδες μουσουλμάνοι αὐτομαστιγώθηκαν μὲ ἕνα πραγματικὰ σοκαριστικὸ τρόπο τελείως ξένο πρὸς τὰ ἑλληνικὰ ἤθη), σὲ δηλώσεις ποὺ ἔκανε τοποθετήθηκε φανερὰ ὅτι πολὺ σύντομα ἡ ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, τὸ μεγάλο αὐτὸ ἀρχιτεκτονικὸ ἀριστούργημα καὶ σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνορθόδοξης βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας θὰ ξαναλειτουργήσει...
ὅπως τόνισε σὰν μουσουλμανικὸ τέμενος ἱκανοποιώντας τὶς ἐπιθυμίες ἑκατοντάδων χιλιάδων Τούρκων μουσουλμάνων. Μάλιστα ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, (γνωστὸς γενίτσαρος), ὑπερηφανεύτηκε μὲ ἐνδεικτικὸ τρόπο γιὰ τὴν προκλητικὴ μετατροπὴ σὲ τζαμὶ τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Νίκαιας, μία ἱστορικὴ ἐκκλησία στὴν ὁποία ὅπως ἀναφέρετε πρέπει νὰ ἔγινε ἡ ἱστορικὴ πρώτη οἰκουμενικὴ σύνοδος τῆς Νίκαιας καὶ τὴν μετατροπὴ τῆς γνωστῆς ἁγίας Σοφίας Τραπεζούντας ἐπίσης σὲ τζαμί, ἕνα γεγονὸς ποὺ ξεσήκωσε ἀκόμα καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς. Τώρα σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ Bulent Arinc, καὶ ἡ ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης πρόκειται σύντομα νὰ λειτουργήσει ξανὰ σὰν «οἶκος προσευχῆς» γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ὅπως ἦταν μέχρι τὸ 1934 ὅταν ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ σκεφτόμενος καθαρὰ συμφεροντολογικὰ τὴν ἔκανε μουσεῖο γιὰ νὰ γίνει ἔκτοτε τὸ μεγαλύτερο τουριστικὸ ἔσοδο τῆς Τουρκίας.

Νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὴν μετατροπὴ τῆς ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης σὲ τζαμὶ ὑποστηρίζει ἐπίσης ἐδῶ καὶ καιρὸ μία μεγάλη μουσουλμανικὴ ὀργάνωση, τὸ «Ἵδρυμα Νέων Ἀνατολίας», τῆς ὁποίας μάλιστα τὰ περισσότερα μέλη της προέρχονται ἀπὸ τὸ κυβερνῶν ἰσλαμικὸ κόμμα τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, Ταΐπ Ἐρντογᾶν. Μάλιστα ἡ ὀργάνωση αὐτὴ ἔχει ἀρχίσει μία μεγάλη καμπάνια συλλογῆς ὑπογραφῶν γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί.  Ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ ἔχει πάρει καὶ ἕνα πολὺ χαρακτηριστικὸ τίτλο ποὺ κυκλοφορεῖ σὲ πολλὰ τουρκικὰ ΜΜΕ, «Σπάστε τὶς ἁλυσίδες - Ἀνοῖξτε   τὴν ἁγία Σοφία σὰν τζαμί». Ὁ πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Νέων Ἀνατολίας», Salih Turhan, ἀνέφερε ὅτι ἡ ἁγία Σοφία, αὐτὸ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ  μεγαλούργημα, εἶναι τό... σύμβολο τοῦ Φατίχ, δηλαδὴ τοῦ Πορθητῆ τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὅπως ὁ Μωάμεθ ὁ δεύτερος μόλις μπῆκε στὴν Πόλη μετέτρεψε τὴν ἁγία Σοφία σὲ τζαμί, ἔτσι καὶ τώρα θὰ πρέπει ὁ ναὸς αὐτὸ νὰ ἀποδοθεῖ στὴν πραγματική του λειτουργία, δηλαδὴ σάν… μουσουλμανικὸ τέμενος. Ἡ ἐκστρατεία μας θὰ ἱκανοποιηθεῖ, ὅπως ὑποστήριξε ὁ πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Νέων Ἀνατολίας», μόνο ἂν ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ μουσουλμανικὴ κλήση γιὰ προσευχὴ ἀπὸ τοὺς τέσσερεις μιναρέδες τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινούπολης, ἕνα γεγονὸς ποὺ θὰ ἑορταστεῖ ἀπὸ ὅλο τὸν


Ἔτσι ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση προχωρεῖ σὲ σταδιακὴ μουσουλμανοποίηση τῆς Ἀθήνας πρὸς μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση κάποιων μουσουλμανολάγνων δημαρχῶν, (ποὺ δὲν ἔχουν καὶ ἰδέα τί εἶναι τὸ καταπιεστικὸ Ἰσλάμ), στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ μεγαλύτερο σύμβολο τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας ἀπειλεῖται πλέον καὶ ἐπίσημα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χείλη τοῦ ἀντιπροέδρου τῆς ἰσλαμικῆς κυβέρνησης τοῦ Ἐρντογᾶν νὰ μετατραπεῖ σὲ μουσουλμανικὸ τέμενος. Καὶ ἐμεῖς ἐνῶ θὰ «βουλιάζουμε» στὴν ἀδράνειά μας, δὲν ἀποκλείετε σὲ λίγο καιρὸ νὰ δοῦμε καὶ τοὺς μιναρέδες νὰ κυριαρχοῦν ποῦ ; στὴν ἴδια τὴν πατρίδα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὴ ὁποία μαρτύρησαν χιλιάδες νεομάρτυρες ἀπὸ τὴν τουρκο-ἰσλαμικὴ θηριωδία.



Ἡ δυτικὴ Εὐρώπη "προοδεύει": Νομιμοποιήθηκε ἡ εὐθανασία ἀνήλικων παιδιῶν!

Σόκ προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τῆς κυβερνήσεως τοῦ Βελγίου νὰ νομιμοποιήσει τὴν εὐθανασία παιδιῶν! «Τὴν προώθηση τῆς νομιμοποίησης τῆς εὐθανασίας στὰ παιδιὰ προωθεῖ ἡ βελγικὴ κυβέρνηση, ὅπως ἀναφέρει δημοσίευμα τοῦ Reuters. Μάλιστα τὸ δημοσίευμα ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὅτι τὸ Βέλγιο δείχνει ἀνοχὴ σὲ περιστατικὰ βιασμοῦ παιδιῶν καὶ τώρα προσανατολίζεται στὴν θέσπιση νόμου, ποὺ θὰ «ἀνοίγει τὸν δρόμο» στὴν εὐθανασία τους.

Τὰ ἀνήλικα θὰ πρέπει νὰ συμφωνοῦν ἐνῶ παράλληλα ἀπαραίτητη θὰ εἶναι καὶ ἡ συγκατάθεση τῶν γονιῶν τους, ἀλλὰ καὶ ἡ σχετικὴ ἰατρικὴ γνωμάτευση, ποὺ νὰ ὁδηγεῖ μία τέτοια κίνηση.
Ἀπὸ τὸ 2002, κάθε ἐνήλικος Βέλγος, ποὺ ἔχει τὶς ὑπογραφὲς δύο γιατρῶν νὰ βεβαιώνουν πὼς ὑποφέρει μὲ ἀβάσταχτο ψυχολογικὸ ἢ σωματικὸ πόνο, μπορεῖ νὰ ζητήσει νὰ τερματίσει τὴ ζωή του, συνήθως μέσῳ ἔνεσης μὲ θανατηφόρο μεῖγμα οὐσιῶν. Οἱ ὑποβοηθούμενοι θάνατοι φτάνουν τὸ 1% τοῦ συνόλου. Γιὰ τοὺς ἀνήλικους προτείνεται νὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ θανάτου ἐφόσον τὸ ζητοῦν, οἱ γονεῖς τους συναινοῦν καὶ ἕνας εἰδικὸς μπορεῖ νὰ πιστοποιήσει πὼς τὸ παιδὶ ἀντιλαμβάνεται πλήρως ὅλες τὶς συνέπειες τὶς ἀπόφασής του.
«Εἶναι πολὺ σημαντικό, κανένα παιδὶ δὲν πρέπει νὰ ὑποφέρει», δήλωσε στοὺς Sunday Times ὁ βουλευτὴς Ζάν Ζὰκ ντὲ Γούχτ, συμπληρώνοντας ὅτι “ἀφορᾶ τὸ νὰ.... δίνεις στοὺς ἀνθρώπους τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιλέγουν τὸ πῶς καὶ τὸ πότε θὰ τερματίζουν μὲ ἀξιοπρέπεια τὴ ζωὴ τους”».
Ἡ ὑποκρισία σὲ ὅλο της τὸ βάθος. Ἐνδιαφέρονται δῆθεν γιὰ νὰ «μὴ ὑποφέρουν» τὰ ἀθῶα παιδιὰ καὶ γι’ αὐτὸ θέλουν νὰ τὰ σκοτώνουν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι θέλουν νὰ τὰ ξεφορτώνονται οἱ ἄπιστοι γονεῖς τους, γιὰ νὰ μὴ στέκονται ἐμπόδιο στὴν ἀτομική τους εὐδαιμονία! Ὁ φρικτὸς καιάδας τῆς ἀρχαιότητας ξαναζεῖ στὴ σύγχρονη Εὐρώπη!

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1998, 15 Νοεμβρίου 2013
ΠΗΓΗ: Ρωμαίικο Ὀδηπορικό http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
 


H ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
ΠΗΓΗ: Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὁμώνυμο ἄρθρο τοῦ Ἀνδρέα Κυριάκου στό περιοδικό
«Τά Πάτρια» σέλ. 4-5, 57-61, 1996.


Κάποτε μοῦ μίλησε ὁ παππούς μου γιά ἕνα Κρητικό παπά, ἀληθινό παλικάρι, πού τό Γενάρη τοῦ 1919 λειτούργησε κάτω ἀπό τούς χιλιόχρονους θόλους τῆς Ἁγιᾶ-Σοφιᾶς! Πρωταγωνιστής αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, τό ὁποῖο δυστυχῶς ἀγνοοῦν πολλοί Ἕλληνες, ἦταν ἕνα ἀληθινό παλικάρι, ἕνα βλαστάρι τῆς λεβεντογέννας Κρήτης, τῆς ὁποίας τά ἀνδρεία παιδιά ἔδωσαν πάντα τό μεγάλο παρόν σ' ὅλους τους ἀγῶνες τοῦ Γένους, ἀπό τά πανάρχαια χρόνια ὡς τίς μέρες μας. Ἀναφερόμαστε στόν παπά-Λευτέρη Νουφράκη ἀπό τίς Ἅλωνες Ρεθύμνου, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιωτικός ἱερέας στή Β' Ἑλληνική Μεραρχία, μία ἀπό τίς δύο Μεραρχίες πού συμμετεῖχαν στίς ἀρχές τοῦ 1919 στό «συμμαχικό» ἐκστρατευτικό σῶμα στήν Οὐκρανία. Ἡ Μεραρχία αὐτή στό δρόμο πρός τήν Οὐκρανία στάθμευσε γιά λίγο στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Πόλη τῶν ὀνείρων τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία βρισκόταν τότε ὑπό «συμμαχική ἐπικυριαρχία», ὕστερα ἀπό τό τέλος τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου 
Μία ὁμάδα Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν μέ ἐπικεφαλῆς τό γενναῖο κρητικό καί μαζί του τόν ταξίαρχο Φραντζή, τόν Ταγματάρχη Λιαρομάτη, τό Λοχαγό Σταματίου καί τόν Ὑπολοχαγό Νικολάου ἀγνάντευαν ἀπό τό πλοῖο τήν πόλη καί τήν Ἁγιά-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στήν καρδιά τους τό μεγάλο μυστικό τους, τή μεγάλη ἀπόφαση πού εἶχαν πάρει τό περασμένο βράδυ, ὕστερα ἀπό πρόταση καί ἔντονη ἐπιμονή τοῦ λιονταρόψυχου Κρητικοῦ παπᾶ-Λευτέρη Νουφράκη. Νά βγοῦν δηλαδή στήν πόλη καί νά λειτουργήσουν στήν Ἁγιά-Σοφιά.
Ὅλοι τους ἦταν διστακτικοί, ὅταν ἄκουσαν τόν πάπα-Λευτέρη νά τούς προτείνει τό μεγάλο ἐγχείρημα. Ἤξεραν ὅτι τά πράγματα ἦταν πολύ δύσκολα. Ἡ Ἁγιά-Σοφιά ἦταν ἀκόμη τζαμί καί σίγουρα κάποιοι φύλακες θά ἦταν ἐκεῖ, κάποιοι ἄλλοι θά πήγαιναν γιά προσευχή, δέν ἦταν δύσκολο ἀπό τή μία στιγμή στήν ἄλλη νά γεμίσει ἡ ἐκκλησία. Ὕστερα ἦταν καί οἱ ἀνώτεροί τους πού δέν θά ἔβλεπαν μέ καλό μάτι αὐτή τήν ἐνέργεια, ἡ ὁποία σίγουρα θά προκαλοῦσε θύελλα ἀντιδράσεων ἀπό τούς «συμμάχους» γιά τήν «προκλητικότητά» της. Ἴσως μάλιστα νά δημιουργεῖτο καί διπλωματικό ἐπεισόδιο πού θά ἔφερνε σέ δύσκολη θέση τήν Ἑλληνική κυβέρνηση καί τόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Ὅμως ὁ παπά-Λευτέρης εἶχε πάρει τήν ἀπόφασή του, ἦταν ἀποφασιστικός καί κατηγορηματικός. Ἄν δέν ἔρθετε ἐσεῖς, θά πάω μοναχός μου! Μόνο ἕνα ψάλτη θέλω. Ἐσύ, Κωνσταντῖνε (Λιαρομάτη), θά μοῦ κάνεις τόν ψάλτη; Ἐντάξει, παππούλη, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ταγματάρχης, πού πῆρε καί αὐτός τήν ἴδια ἀπόφαση, κι ὅλα πιά εἶχαν μπεῖ στό δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πῆγαν καί οἱ ἄλλοι. Τό πλοῖο πού μετέφερε τή Μεραρχία εἶχε ἀγκυροβολήσει στ' ἀνοιχτά, γι' αὐτό ἐπιβιβάστηκαν σέ μία βάρκα στήν ὁποία κωπηλατοῦσε ἕνας Ρωμιός τῆς Πόλης καί σέ λίγο ἀποβιβάστηκαν στήν προκυμαία.
Ὁ Κοσμᾶς, ὁ ντόπιος βαρκάρης, ἔδεσε τή βάρκα καί τούς ὁδήγησε ἀπό τό συντομότερο δρόμο στήν Ἁγιά-Σοφιά. Ἡ πόρτα ἦταν ἀνοιχτή λές καί τούς περίμενε. Ὁ Τοῦρκος φύλακας κάτι πῆγε νά πεῖ στή γλώσσα του, ὅμως τόν καθήλωσε στή θέση του καί τόν ἄφησε ἄφωνο ἕνα ἄγριο κι ἀποφασιστικό βλέμμα τοῦ Ταξίαρχου Φραντζῆ. Ὅλοι μπῆκαν μέσα μέ εὐλάβεια καί προχώρησαν κάνοντας τό σταυρό τους.
Ὁ παπά-Λευτέρης ψιθύρισε μέ μεγάλη συγκίνηση: «Εἰσελεύσομαι εἰς τόν οἶκον σου, προσκυνήσω πρός Ναόν Ἅγιόν σου ἐν φόβω...». Προχωρεῖ γρήγορα, δέν χρονοτριβεῖ. Ἐντοπίζει τό χῶρο στόν ὅποιο βρισκόταν τό Ἱερό καί ἡ Ἁγία Τράπεζα. Βρίσκει ἕνα τραπεζάκι, τό τοποθετεῖ σ' αὐτή τή θέση, ἀνοίγει τήν τσάντα του, βγάζει ὅλα τά ἀπαραίτητα γιά τή Θεία Λειτουργία, βάζει τό πετραχήλι του καί ἀρχίζει.
Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν, ἀποκρίνεται ὁ Ταγματάρχης Λιαρομάτης καί ἡ Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιά-Σοφιά ἔχει ἀρχίσει. Μακάρι νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά τήν ὁλοκληρώσουμε, σκέφτονται ὅλοι, καί σταυροκοπιοῦνται μέ κατάνυξη. Οἱ ἀξιωματικοί μοιάζουν νά τά 'χουν χαμένα, ὅλα ἔγιναν τόσο ξαφνικά καί φαίνονται ἀπίστευτα Ἤ Θεῖα Λειτουργία προχωρεῖ κανονικά. Ἡ Ἅγια-Σοφιά ὕστερα ἀπό 466 ὁλόκληρα χρόνια ξαναλειτουργεῖται!
Ὅ παπά-Λευτέρης συνεχίζει.
Ὅλα γίνονται ἱεροπρεπῶς, σύμφωνα μέ τό τυπικό της Ἐκκλησίας. Ἀκούγονται τά «εἰρηνικά», τό «Κύριε ἐλέησον», «ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ...», πού γράφτηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰουστινιανό μέ τήν προσταγή καί τήν φροντίδα τοῦ ὁποίου χτίστηκε καί ἡ Ἁγιά-Σοφιά. Ἀκολουθεῖ ἡ Μικρή Εἴσοδος, τό «Τῃ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῳ...», ὁ Ἀπόστολος ἀπό τόν Ταξίαρχο Φραντζή καί τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα ἀπό τόν παπά-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου ἐκτελεῖ ὅ Ὑπολοχαγός Νικολάου. Στό μεταξύ ἡ Ἁγιά-Σοφιά ἀρχίζει νά γεμίζει μέ Τούρκους.
Ὁ παπά-Νουφράκης δέν πτοεῖται καί συνεχίζει. Οἱ ἄλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τόν ἀτρόμητο παπά καί πότε τούς Τούρκους, πού μέχρι ἐκείνη τή στιγμή παρακολουθοῦν σιωπηλοί μή μπορώντας ἴσως νά πιστέψουν στά μάτια τους, γιατί αὐτό πού γινόταν ἐκείνη τήν ὥρα μέσα στήν Ἁγιά-Σοφιά ἦταν πραγματικά κάτι τό ἀπίστευτο. Μετά τό Εὐαγγέλιο ἀκολουθεῖ τό Χερουβικό ἀπό τόν Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ἐνῶ ὁ παπά-Λευτέρης τοποθετεῖ τό ἀντιμήνσιο πάνω στό τραπεζάκι, γιά νά κάνει τήν Προσκομιδή. Οἱ Τοῦρκοι συνεχῶς πληθαίνουν. Οἱ ὧρες εἶναι δύσκολες, ἀλλά καί ἀνεπανάληπτες, ἐπικές.
Ὁ παπά-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει ἀπό τήν τσάντα ἕνα μικρό Ἅγιο Ποτήριο, ἕνα δισκάριο, ἕνα μαχαιράκι, ἕνα μικρό πρόσφορο κι ἕνα μικρό μπουκαλάκι μέ νάμα. Μέ ἱερή συγκίνηση καί κατάνυξη κάνει τήν προσκομιδή, ἐνῶ ὁ Λιαρομάτης συνεχίζει νά ψάλει τό Χερουβικό. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν Προσκομιδή, στρέφεται στόν Ὑπολοχαγό Νικολάου, τοῦ λέει ν' ἀνάψει τό κερί γιά νά ἀκολουθήσει ἡ Μεγάλη Εἴσοδος. Ὁ νεαρός Ὑπολοχαγός προχωρεῖ μπροστά μέ τό ἀναμμένο κερί καί ἀκολουθεῖ ὁ παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ἠμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεός...». Στή συνέχεια ἀκολουθοῦν οἱ «Αἰτήσεις»» καί τό «Πιστεύω», τό ὁποίο εἶπε ὁ Φρατζής .
Στό μεταξύ ἡ Ἁγιά-Σοφιά, ἔχει γεμίσει μέ Τούρκους κι ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν καί πολλοί Ἕλληνες τῆς Πόλης, πού βρέθηκαν ἐκεῖ αὐτή τήν ὥρα καί παρακολουθοῦν μέ συγκίνηση τή λειτουργία, χωρίς νά τολμοῦν νά ἐξωτερικεύσουν τά συναισθήματα τούς «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» δηλαδή τῶν Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τά δάκρυα, πού τρέχουν ἀπό τούς ὀφθαλμούς τους καί γιά νά μήν προδοθοῦν φροντίζουν καί τά σκουπίζουν πρίν γίνουν «πύρινο» ποτάμι καί τότε ποιός θά μποροῦσε νά τά συγκρατήσει.
Ἤ Λειτουργία στό μεταξύ φτάνει στό ἱερότερο σημεῖο της, τήν Ἀναφορά. Ὁ παπά-Λευτέρης, μέ πάλλουσα ἀπό τή συγκίνηση φωνή, λέει: «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν, Σοῖ προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».Ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί γονατίζουν καί ἡ φωνή τοῦ Ταγματάρχη Λιαρομάτη ἀκούγεται νά ψέλνει τό «Σέ ὑμνοῦμεν, Σέ εὐλογοῦμεν, Σοί εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καί δεόμεθά Σου, ὁ Θεός ἠμῶν». Σέ λίγη ὥρα ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Κυρίου μας ἔχει τελειώσει στήν Ἁγιά-Σοφιά, ὕστερα ἀπό 466 ὁλόκληρα χρόνια!! Ἀκολουθεῖ τό «Ἄξιον ἐστίν», τό «Πάτερ ἠμῶν», τό «Μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε» καί ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί πλησιάζουν καί κοινωνοῦν τά Ἄχραντα Μυστήρια. Ὁ παπά-Λευτέρης λέει γρήγορα τίς εὐχές καί ἐνῶ ὁ Λιαρομάτης ψέλνει τό «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον...» καταλύει τό ὑπόλοιπο  τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἀπευθυνόμενος στόν Ὑπολοχαγό Νικολάου τοῦ λέει: «Μάζεψε τά γρήγορα ὅλα καί βαλτά μέσα στήν τσάντα»,Ὕστερα κάνει τήν Ἀπόλυση! Ἡ Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιά-Σοφιά, ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ἕνα ὄνειρο δεκάδων γενεῶν Ἑλλήνων ἔχει γίνει πραγματικότητα. Ὁ παπά-Νουφράκης καί οἱ τέσσερις ἀξιωματικοί εἶναι ἕτοιμοι νά ἀποχωρήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στό πλοῖο. Ἤ Ἐκκλησία ὅμως εἶναι γεμάτη Τούρκους, οἱ ὁποίοι ἔχουν ἀρχίσει νά γίνονται ἄγριοι, ἐπιθετικοί συνειδητοποιώντας τί ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ. Ἡ ζωή τους κινδυνεύει ἄμεσα.
Ὅμως δέ διστάζουν, πλησιάζει ὁ ἕνας τόν ἄλλο, γίνονται «ἕνα σῶμα», μία γροθιά καί προχωροῦν πρός τήν ἔξοδο.
Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἕτοιμοι νά τούς ἐπιτεθοῦν, ὅταν ἕνας Τοῦρκος ἀξιωματοῦχος παρουσιάζεται μέ τήν ἀκολουθία του καί τούς λέει: «Ντουροῦν χέμεν» (ἀφῆστε τους νά περάσουν). Τό εἶπε μέ μίσος. Θά ἤθελε νά βάψει τά χέρια του στό αἷμα τους, ὅμως ἐκείνη τή στιγμή ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει, αὐτό ἐπέβαλαν τά συμφέροντα τῆς πατρίδας του, δέν ἦταν χρήσιμο γι' αὐτούς νά σκοτώσουν τώρα πέντε Ἕλληνες ἀξιωματικούς μέσα στήν Ἁγιά- Σοφιά. Δέν ξεχνᾶ ὅτι στ' ἀνοιχτά τῆς Πόλης βρίσκονται δύο ἑτοιμοπόλεμες Ἑλληνικές Μεραρχίες κι ἀκόμη ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη βρίσκεται οὐσιαστικά ὑπό την επικυριαρχία τῶν νικητῶν τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου στούς ὁποίους βέβαια δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ Τοῦρκοι. Στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων οἱ Τοῦρκοι ὑποχωροῦν. Ὁ παπά-Νουφράκης καί οἱ ἄλλοι ἀξιωματικοί βγαίνουν ἀπό τήν Ἁγιά-Σοφιά κατευθυνόμενοι πρός τήν προκυμαία, ὅπου τούς περιμένει ἡ βάρκα. Ἕνας μεγαλόσωμος Τοῦρκος τούς ἀκολουθεῖ, σηκώνει ἕνα ξύλο καί ὁρμᾶ γιά νά χτυπήσει τόν παπά-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ὅτι αὐτός ὁ παπάς εἶναι ὁ ἐμπνευστής, ὁ δημιουργός αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ὁ ἡρωικός παπάς σκύβει γιά νά προφυλαχθεῖ, ἀλλά ὁ Τοῦρκος καταφέρνει καί τόν χτυπᾶ στόν ὦμο. Λυγίζει τό σῶμα του ἀπό τόν ἀβάσταχτο πόνο, ὅμως μαζεύει τίς δυνάμεις του, ἀνασηκώνεται καί συνεχίζει νά προχωρεῖ.
Στό μεταξύ ὁ Ταγματάρχης Λιαρομάτης καί ὁ Λοχαγός Σταματίου ἀφοπλίζουν τόν Τοῦρκο, πού εἶναι ἕτοιμος γιά νά δώσει τό πιό δυνατό κι ἴσως τό τελειωτικό χτύπημα στόν παπά. Ἤδη, πλησιάζουν στή βάρκα. Μπαίνουν ὅλοι μέσα.
Ὅ Κοσμᾶς μαζεύει τά σχοινιά καί ἀρχίζει γρήγορα νά κωπηλατεῖ. Σέ λίγο βρίσκονται πάνω στό ἑλληνικό πολεμικό πλοῖο ἀσφαλεῖς καί θριαμβευτές. Βέβαια ἀκολούθησε διπλωματικό ἐπεισόδιο καί οἱ «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν ἔντονα στόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ὁ ὁποῖος ἀναγκάστηκε νά ἐπιπλήξει τόν παπά-Λευτέρη Νουφράκη. Ὅμως κρυφά ἐπικοινώνησε μαζί του καί «τόν ἐπαίνεσε καί συνεχάρη τόν πατριώτη ἱερέα, πού ἔστω καί γιά λίγη ὥρα ζωντάνεψε μέσα στήν Ἁγιά-Σοφιά τά πιό ἱερά ὄνειρα τοῦ Ἔθνους μας». Αὐτό ἦταν σέ γενικές γραμμές τό ἱστορικό τῆς Θείας Λειτουργίας πού ἔγινε ὕστερα ἀπό 446 χρόνια στήν Ἁγιά-Σοφιά ἀπό τόν ἡρωικό παπά-Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οἱ περισσότεροι Νεοέλληνες τό ἀγνοοῦμε.

Τό ὄνομα τοῦ λιονταρόψυχου Κρητικοῦ δέ λέει τίποτε στό νοῦ καί στήν καρδιά μας. Κι ὅμως αὐτός ὁ ἁπλός παπάς, ἀπό τίς Ἅλωνες Ρεθύμνου, σήκωσε πάνω στούς ὤμους του καί ζωντάνεψε, ἔστω καί γιά λίγο, ἕνα ἀπό τά πιό ἐπικά, πιό, ἱερά πιό ἅγια ὄνειρα.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013



ΠΕΡΙ ΖΩΗΣ
ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ…
 Ἦταν πρωί, περίπου 8:30, ὅταν ἕνας ἡλικιωμένος περίπου 80 χρονῶν, μὲ ράμματα στὸν ἀντίχειρά του, ἔφτασε στὸ νοσοκομεῖο. Εἶπε ὅτι ἦταν βιαστικός, καὶ ὅτι εἶχε ἕνα ἄλλο ραντεβοὺ στὶς 9:00.
 Ἡ νοσοκόμα ποὺ τὸν ἀνέλαβε τὸν ἔβαλε νὰ καθίσει κάπου, γνωρίζοντας ὅτι θὰ ἔπαιρνε πάνω ἀπὸ μία ὥρα γιὰ νὰ τὸν δεῖ κάποιος γιατρός. Τὸν εἶδε νὰ κοιτάει ἐπίμονα τὸ ρολόι του καὶ ἐπειδὴ δὲν ἦταν καὶ πολὺ ἀπασχολημένη ἀποφάσισε νὰ δεῖ τὴ πληγή του. Ἀφοῦ τὸ ἐξέτασε προσεκτικά, εἶδε ὅτι ἡ πληγὴ στὸν ἀντίχειρα εἶχε ἐπουλωθεῖ καὶ ἔτσι μίλησε μὲ τοὺς γιατροὺς γιὰ νὰ ἀφαιρέσουν τὰ ράμματα.
Ἐνῶ τοῦ φρόντιζε τὰ ράμματα, τὸν ρώτησε ἂν εἶχε ἄλλο ραντεβοὺ μὲ γιατρὸ σήμερα. Ὁ ἡλικιωμένος εἶπε πὼς δὲν εἶχε ραντεβοὺ μὲ γιατρὸ ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ πάει στὸ γηροκομεῖο γιὰ νὰ φάει πρωινὸ μὲ τὴ σύζυγό του. Ἡ νοσοκόμα τὸν ρώτησε πῶς πήγαινε ἀπὸ θέμα ὑγείας ἡ σύζυγός του…
Ὁ ἡλικιωμένος ἀπάντησε ὅτι ἡ γυναίκα του ἦταν θύμα τῆς νόσου Alzheimer. Τῆς εἶπε ἀκόμα ὅτι ἡ γυναίκα του δὲν ἤξερε ποιὸς ἦταν καὶ ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ τὸν ἀναγνωρίσει τὰ τελευταία 5 χρόνια.
Ἡ νοσοκόμα ἔμεινε ἔκπληκτη, καὶ τὸν ρώτησε:
«Καὶ γιατί συνεχίζεις καὶ πᾶς κάθε πρωί, ἀφοῦ δὲν ξέρει ποιὸς εἶσαι;»
Ὁ ἡλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε τὸ χέρι τῆς νοσοκόμας καὶ εἶπε:
«Δὲν μὲ γνωρίζει, ἀλλὰ ἐγὼ ἐξακολουθῶ νὰ ξέρω ποιὰ εἶναι.
Ἁγνὴ Ἀγάπη...

Ἐπιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος
ΠΗΓΗ: agoritikovima.gr

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

.        Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε τὴν Τρίτη 1 Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴν Σηλυβρία τῆς Τουρκοκρατούμενης Θράκης, ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φτωχοὺς γονεῖς -τοὺς Δῆμο (Δημοσθένη) καὶ Μπαλοῦ (Βασιλικὴ) Κεφαλᾶ. Ὁ πατέρας του καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα, ναυτικὸς στὸ ἐπάγγελμα, καὶ ἡ μητέρα του καταγόταν ἀπὸ τὴν Σηλυβρία. Ἦταν τὸ πέμπτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας καὶ εἶχε πέντε ἢ ἕξη ἀδέρφια: τὸν Δημήτριο, τὸν Γρηγόριο, τὴν Σμαράγδα, τὴν Σεβαστή, τὴν Μαριώρα καὶ τὸν Χαραλάμπη (τὸ ὄνομα καὶ ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου ἐμφανίζονται στὴν διαθήκη τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ κάποιες πηγὲς τὸν θέλουν νὰ ἀντικατέστησε τὸν Ἅγιο ὡς διδάσκαλος στὸ χωριὸ Λιθὶ τῆς Χίου). Κατὰ τὴν βάπτισή του δέ τοῦ δόθηκε τὸ ὄνομα Ἀναστάσιος.
.       Τὰ πρῶτα γράμματα μαζὶ μὲ χριστιανικὲς διδαχὲς τὰ ἔλαβε ἀπὸ τὴν μητέρα του. Στὴν Σηλυβρία τελείωσε τὸ δημοτικὸ καὶ τὸ σχολαρχεῖο. Ἦταν ἕνα εὐφυέστατο παιδὶ μὲ πολὺ καλὴ μνήμη, ποὺ ἔδειξε τὴν διδασκαλικὴ καὶ θεολογική του κλίση ἀπὸ πολὺ νωρίς. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ ἡλικία μόλις ἑπτὰ ἐτῶν, ἔραβε φύλλα χαρτιοῦ μεταξύ τους μὲ σκοπὸ νὰ φτιάξει βιβλία γιὰ νὰ γράψει σὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε στὴν μητέρα του.
.         Κατόπιν μετανάστευσε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε στὴν ἀρχὴ σὲ καπνοπωλεῖο, τόσο γιὰ νὰ βοηθήσει οἰκονομικὰ τὴν οἰκογένειά του ὅσο καὶ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἄρχισε νὰ μελετᾶ καὶ νὰ συλλέγει ρητὰ καὶ ἀποφθέγματα Ἁγίων Πατέρων καὶ κλασικῶν φιλοσόφων, τὰ ὁποῖα ἀποτέλεσαν τὸ δίτομο βιβλίο «Ἱερῶν καὶ φιλοσοφικῶν λογίων θησαύρισμα», ποὺ ἐξέδωσε τὸ 1895. Τὰ συγκέντρωνε ὄχι μόνο γιὰ δική του χρήση ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὰ μεταφέρει στοὺς συνανθρώπους του καὶ νὰ τοὺς ὠφελήσει. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς πλευρᾶς τοῦ χαρακτήρα του εἶναι ὅτι ἔγραφε κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ γνωμικὰ στὶς χάρτινες καπνοσακοῦλες τοῦ καπνοπωλείου, ὥστε νὰ τὰ διαβάσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ὅσοι τὶς χρησιμοποιοῦσαν. Ἡ πρακτικὴ αὐτὴ δὲ ἔλυνε καὶ τὸ πρόβλημα τῆς δημοσίευσής τους ἀπὸ ἐκεῖνον, ἐλλείψει χρηματικῶν πόρων.
Πρὶν ἀκόμα συμπληρώσει τὸ 20ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, προσελήφθη ὡς παιδονόμος στὸ ἐν Κωνσταντινουπόλει σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου (διευθυντὴς τοῦ σχολείου αὐτοῦ ἦταν ὁ θεῖος του -ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας του- Ἀλέξανδρος Τριανταφυλλίδης) ὅπου συνέχισε τὶς σπουδές του, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐργαζόταν διδάσκοντας τὶς μικρότερες τάξεις.
.        Τὴν ἴδια περίοδο ἔλαβε χώρα καὶ τὸ πρῶτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἐνῶ βρισκόταν σὲ ἱστιοφόρο καὶ ταξίδευε γιὰ νὰ πάει ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του -γιὰ νὰ ἑορτάσει μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του τὰ Χριστούγεννα- ἔπιασε μεγάλη τρικυμία. Μὲ τὴν παραίνεση καὶ τὶς προσευχὲς ὅμως τοῦ Ἁγίου, τὸ πλοῖο κατάφερε νὰ φτάσει στὸν προορισμό του καὶ ἔτσι γλύτωσαν τὴν ζωή τους οἱ συνεπιβάτες του καὶ φυσικὰ ὁ ἴδιος.
.       Μετὰ τὴν Κωνσταντινούπολη ἦρθε ἡ σειρὰ τῆς Χίου νὰ φιλοξενήσει τὸν «Ἅγιο τοῦ 20ου αἰώνα». Στὴν ἀρχὴ ἐργάστηκε ὡς δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λιθί, ἐνῶ παράλληλα κήρυττε σὲ Ἱεροὺς ναοὺς τῆς περιοχῆς.
.       Μετὰ τὴν πάροδο ἑπτὰ ἐτῶν, εἰσῆλθε ὡς δόκιμος μοναχὸς στὴν «Νέα Μονή», τῆς Χίου, σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν. Τρία χρόνια ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς (στὶς 7 Νοεμβρίου 1876) καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Λάζαρος, ἐνῶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται ὡς γραμματέας τοῦ μοναστηριοῦ. Λίγους μῆνες ἀργότερα (στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877) χειροτονήθηκε ἱεροδιάκονος ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο. Κατὰ τὴν χειροτονία του ἦταν ποὺ ἔλαβε τὸ ὄνομα Νεκτάριος.
.       Τὸ ἴδιο ἔτος (1877) ἔφυγε ἀπὸ τὴν Νέα Μονὴ μὲ ἄδεια καὶ πῆγε στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του. Ἀξίζει σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ ἀναφέρουμε ὅτι τὰ ἔξοδα τῶν σπουδῶν του αὐτῶν κάλυψαν οἱ ἀδερφοὶ Χωρέμη -ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Δημοσθένης Χωρέμης. Στὸ νησὶ τῆς Χίου ἐπέστρεψε μετὰ ἀπὸ τρία ἔτη, ἔχοντας στὶς ἀποσκευὲς του τὸ πτυχίο τοῦ Γυμνασίου.
.       Στὰ τέλη Σεπτέμβρη τοῦ 1882 μετέβη στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου παρουσιάστηκε στὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο καὶ τοῦ ἐξέθεσε τὴν ἐπιθυμία του νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του, δίνοντάς του καὶ μία συστατικὴ ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο τῆς Νέας Μονῆς, Νικηφόρο. Ὁ Σωφρόνιος ὄντως τὸν βοήθησε (ἀναλαμβάνοντας τὸ Πατριαρχεῖο ἕνα μέρος ἀπὸ τὰ ἔξοδα τῶν σπουδῶν, τὰ ὑπόλοιπα τὰ κάλυψαν οἱ ἀδερφοὶ Χωρέμη) θέτοντάς του ὅμως ὡς ὅρο μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν του, νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο.
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, πῆρε γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸν δρόμο γιὰ τὴν Ἀθήνα ὅπου γράφτηκε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τρία χρόνια ἀργότερα. Στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ διδάχθηκε: Δογματική, Ἠθική, Παλαιὰ Διαθήκη, Ἑβραϊκά, Καινὴ Διαθήκη, Ποιμαντική, Πατρολογία, Χριστιανικὴ Ἀρχαιολογία, Κατηχητική, Συμβολικὴ καὶ Ἱστορία Δογμάτων. Τὴν περίοδο τῶν σπουδῶν του ὑπηρέτησε ὡς διάκονος στοὺς ναούς: τῆς Ἁγίας Εἰρήνης (Αἰόλου), τῆς Παντάνασσας (Μοναστηράκι) καὶ σ᾽ τοῦ Ἁγίου Νικολάου (Πευκάκια).
.       Ἦταν τέλη τοῦ 1885 ἢ ἀρχὲς τοῦ 1886, ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἔχοντας τελειώσει τὶς σπουδές του στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν. Φτάνοντας ἐκεῖ ἀνέλαβε ἀμέσως καθήκοντα ἱεροκήρυκα. Στὶς 23 Μαρτίου τοῦ 1886 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, ἐνῶ τὸν Αὔγουστο τοῦ ἴδιου χρόνου ἀνῆλθε στὸ ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Ἐργάστηκε ὡς γραμματέας τοῦ Πατριαρχείου καὶ κατόπιν ὡς Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος στὸ Κάιρο.
.        Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1889 ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀξία τοῦ Ἁγίου καὶ βλέποντας τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία τὸν περιέβαλαν οἱ πιστοί, τὸν χειροτόνησε Μητροπολίτη Πενταπόλεως. Ὁ Ἅγιος ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ ζῆλο καὶ ὑποδειγματικὸ τρόπο. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, τὸ ποίμνιό του νὰ τὸν ἀγαπᾶ ὅλο καὶ περισσότερο, ἐνῶ -στὸν ἀντίποδα- κάποιοι στὸ Πατριαρχικὸ περιβάλλον ἄρχισαν νὰ τὸν συκοφαντοῦν -ζήλευαν τὴν ἀγάπη ποὺ τοῦ εἶχαν οἱ χριστιανοὶ ἀλλὰ καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ χαρακτήρα του.
.        Οἱ συκοφάντες ἔριξαν τοὺς σπόρους τους, κι ἐκεῖνοι βρῆκαν γόνιμο ἔδαφος στὸν ὑπερήλικο Πατριάρχη καὶ φύτρωσαν. Ἀποτέλεσμα; Νὰ ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο τὰ ἀξιώματά του, καὶ νὰ τοῦ ἐπιτραπεῖ μόνο νὰ διαμένει στὸ δωμάτιό του, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κινεῖται στὴν περιοχὴ τοῦ Καΐρου καὶ στὶς γύρω κωμοπόλεις. Οἱ συκοφάντες ὅμως δὲν ἔμειναν ἱκανοποιημένοι. Συνέχισαν τὸ βδελυρό τους ἔργο καὶ ἔτσι, στὶς 11 Ἰουλίου τοῦ 1890 ἐξεδόθη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας «ἀπολυτήριο», μὲ τὸ ὁποῖο ὑποχρέωναν τὸν Ἅγιο νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Αἴγυπτο, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἐκεῖνος εἶχε συμμορφωθεῖ ἀπόλυτα καὶ χωρὶς διαμαρτυρίες στὶς ἐντολὲς τοῦ Σωφρόνιου. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ «ἀπολυτήριο» δὲν ἦταν σύμφωνο μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας -δὲν εἶχε γίνει ἐκκλησιαστικὴ δίκη- ἀλλὰ καὶ δὲν τοῦ καταβλήθηκαν οἱ μισθοὶ ποὺ τοῦ χρωστοῦσε τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας ἀπὸ τὴν μέρα ποὺ χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως ἕως καὶ τὴν ἡμέρα ποὺ τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο.
.         Ἔτσι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος πῆρε γιὰ τρίτη φορὰ τὸν δρόμο γιὰ τὴν Ἀθήνα. Οἱ συκοφάντες εἶχαν πετύχει τὸν στόχο τους.
.       Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔφτασε στὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα, ἄρχισε νὰ ἀναζητᾶ κάποια θέση ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ προσφέρει ξανὰ τὶς ὑπηρεσίες του στοὺς ἀνθρώπους. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο -δύσκολο λόγῳ τῆς ἄσχημης οἰκονομικῆς του κατάστασης- διορίστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἱεροκήρυκας Εὐβοίας, στὶς 15 Φεβρουαρίου τοῦ 1891. Κοντὰ στοὺς ἐκεῖ χριστιανοὺς ἔμεινε δυόμιση χρόνια, ἕως τὸν Αὔγουστο τοῦ 1893, ὅπου μετατέθηκε στὸ νομὸ Φθιώτιδος καὶ Φωκίδος. Στὴν νέα του θέση παρέμεινε μόλις μισὸ χρόνο.
.         Τὸ ἦθος του, ὁ ἐξαίσιος χαρακτήρας του, ἡ εὐσέβειά του, ἀλλὰ καὶ οἱ πράξεις του, ἔκαναν τὸ ποίμνιό του νὰ τὸν ἀγαπᾶ σὰν πατέρα καὶ τὴν φήμη του νὰ ἐξαπλώνεται συνεχῶς. Ὅταν αὐτὴ ἡ φήμη ἔφτασε στὰ ἁρμόδια “αὐτιά”, στὴν Ἀθήνα, ἀποφασίστηκε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος νὰ διοριστεῖ διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου σχολῆς, πράγμα ποὺ ἔγινε τὸν Μάρτιο τοῦ 1894.
.       Στὴν διεύθυνση τῆς Ριζαρείου παρέμεινε γιὰ 14 ὁλόκληρα χρόνια. Στὸ διάστημα αὐτῶν τῶν ἐτῶν ἔδωσε νέα πνοὴ στὸ ἵδρυμα καὶ βοήθησε στὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν ἀνάδειξη πλήθους κληρικῶν καὶ ἐπιστημόνων. Παράλληλα συνέχισε -μὲ μεγαλύτερη μάλιστα ἔνταση- τὸ συγγραφικό του ἔργο. Μία ἀσχολία ποὺ τὸν συνόδευε ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια καὶ ποὺ χάρισε σὲ ἐμᾶς πνευματικοὺς θησαυροὺς γεννημένους στὸ μυαλὸ καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
.          Τὶς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας ἐργαζόταν γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς σχολῆς καὶ τὸν ἐλάχιστο ἐλεύθερο χρόνο του τὸν μοίραζε στὴν προσευχή, στὴν μελέτη, στὴν συγγραφὴ καὶ στὴν ἀγαπημένη τοῦ ἀσχολία: τὴν φροντίδα λουλουδιῶν καὶ δέντρων.
.       Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν θερινῶν διακοπῶν τῆς σχολῆς, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1898, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπισκέφθηκε τὸ Ἅγιο Ὅρος, ὅπου καὶ περιόδευσε στὶς ἐκεῖ μονὲς γιὰ σχεδὸν δύο μῆνες. Στὸ διάστημα αὐτὸ μελέτησε ἐκτενῶς τὰ χειρόγραφα στὶς βιβλιοθῆκες τῶν μονῶν, πρὸς ἀναζήτηση ὑλικοῦ γιὰ τὶς ἐπιστημονικὲς ἐργασίες του.
.        Παράλληλα μὲ τὰ καθήκοντα τοῦ διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου, ἀναλαμβάνει καὶ φιλανθρωπικὴ δράση συνδράμοντας ὅσους εἶχαν ἀνάγκη σὲ πνευματικὸ καὶ ὑλικὸ ἐπίπεδο. Ἡ ἔντονη σωματικὴ καὶ πνευματικὴ δράση ἐκείνων τῶν ἐτῶν, ἔδρασε ἀρνητικὰ τὴν ὑγεία τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἀρρώσταινε ὅλο καὶ πιὸ συχνά. Τότε ἦταν ποὺ στὸ μυαλό του γεννήθηκε ἡ ἰδέα τῆς ἐπιστροφῆς στὸν μοναστικὸ βίο καὶ ζήτησε ἀπὸ τὴν Νέα Μονὴ Χίου τὸ ἀπολυτήριό του, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ μονάσει ὅπου ἤθελε. Τὸ ἐν λόγῳ ἀπολυτήριο ἐστάλη ἀπὸ τὴν Νέα Μονὴ στὸν Ἅγιο Νεκτάριο στὶς 24 Νοεμβρίου τοῦ 1900.
.       Ὅταν κάποια στιγμὴ ὁ Ἅγιος γνωρίστηκε μὲ τὴν Χρυσάνθη Στρογγυλοῦ (μετέπειτα Ἡγουμένη Ξένη), μία τυφλὴ καὶ εὐσεβῆ γυναίκα, μπῆκε τὸ πρῶτο λιθαράκι γιὰ τὴν δημιουργία τῆς μονῆς στὴν Αἴγινα. Ἡ Χρυσάνθη μαζὶ μὲ μερικὲς ἀκόμα γυναῖκες ἐπιθυμοῦσαν νὰ μονάσουν καὶ ἀναζητοῦσαν ἕνα πνευματικὸ ὁδηγό, τὸν ὁποῖο βρῆκαν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Μὲ παραίνεσή του ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τόπο γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς μοναστηριοῦ, καὶ τελικὰ κατέληξαν σὲ μία ἐρειπωμένη μονὴ -ἀφιερωμένη στὴ Ζωοδόχο Πηγὴ καὶ διαλυμένη ἀπὸ τὸ 1834 μὲ διάταγμα τῶν Βαυαρῶν- στὴν Αἴγινα. Ὅταν ἐπισκέφθηκε καὶ ὁ Ἅγιος τὸν τόπο ἐκεῖνο, ἀποφασίστηκε νὰ ἐπισκευαστοῦν τὰ παλαιὰ κτήρια τῆς μονῆς καὶ νὰ ξανατεθεῖ τὸ μοναστήρι σὲ λειτουργία. Οἱ ἐργασίες γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ξεκίνησαν τὸ 1904, ἡ δὲ μονὴ θὰ ἦταν ἀφιερωμένη στὴν Ἁγία Τριάδα. Ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα -ἦταν ἀκόμα διευθυντὴς στὴν Ριζάρειο- καθοδηγοῦσε τὶς μοναχὲς καὶ ὅποτε ἔβρισκε χρόνο ἐπισκεπτόταν τὴν μονή, στὴν ὁποία ἔμελλε νὰ περάσει τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του.
.        Μετὰ ἀπὸ τέσσερα χρόνια, ἔχοντας πλέον ἀποφασίσει νὰ ἀποσυρθεῖ στὸ μοναστήρι τῆς Αἴγινας καὶ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ὀργάνωσή του καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν καλογριῶν ποὺ τὸ στελέχωναν, ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του στὸ διοικητικὸ συμβούλιο τῆς Ριζαρείου στὶς 7 Φεβρουαρίου τοῦ 1908. Ἡ παραίτηση ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ συμβούλιο, τὸ ὁποῖο τὸν συνταξιοδότησε -ὡς ἐλάχιστη ἀναγνώριση τοῦ ἔργου του- μὲ τὸ σημαντικὸ γιὰ τὴν ἐποχὴ ποσό τῶν 250 δραχμῶν τὸν μήνα.
.       Στὴν μονὴ ἐγκαταστάθηκε μετὰ τὸ Πάσχα τοῦ ἰδίου ἔτους, μιᾶς καὶ παρέμεινε στὴν θέση τοῦ διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου μέχρι νὰ βρεθεῖ ἀντικαταστάτης.
.       Μὲ δικά του ἔξοδα ἔκτισε μία μικτὴ οἰκία, πλησίον ἀλλὰ ἐκτὸς τῆς μονῆς, στὴν ὁποία θὰ κατοικοῦσε. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἔλαβε ἐνεργὰ μέρος στὸ κτίσιμο, κουβαλώντας χῶμα ἢ λάσπη καὶ σκάβοντας, βοηθώντας τοὺς τεχνίτες. Ποτέ, σὲ ὅλη του τὴ ζωή, δὲν θεώρησε κάποια ἐργασία ἀνάξια του. Πάντα ἔκανε ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι του, μὲ ἰδιαίτερη χαρά, ζῆλο καὶ ταπεινοφροσύνη!
Μία ὑπόθεση στὴν ὁποία ἀφιέρωσε κόπο καὶ χρόνο ἦταν αὐτὴ τῆς ἐπίσημης ἀναγνώρισης τῆς Μονῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἀναγνώριση ποὺ τελικὰ ἐπιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του, καὶ ἀνακοινώθηκε στὶς μοναχὲς μὲ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, στὶς 15 Μαΐου τοῦ 1924.
.       Τὰ τελευταῖα χρόνια της ζωῆς του, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔπασχε ἀπὸ χρόνια προστατίτιδα, ἡ ὁποία τοῦ δημιουργοῦσε ἀφόρητους πόνους. Τελικὰ συμφώνησε στὶς συστάσεις τῶν γιατρῶν καὶ ἦρθε στὴν Ἀθήνα στὸ Ἀρεταίειο νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ νοσηλεύτηκε -στὸν 2ο θάλαμο τοῦ 2ου ὀρόφου (ἦταν θάλαμος Γ´ θέσεως: ἀπορίας)- γιὰ δύο σχεδὸν μῆνες. Στὸ πλευρό του, καθ᾽ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς νοσηλείας του, ἦταν συνεχῶς -καὶ ἐναλλάσσονταν σὲ βάρδιες- οἱ μοναχὲς Εὐφημία καὶ Ἀγαπία. Τελικὰ γύρω στὰ μεσάνυχτα τῆς 8ης πρὸς 9ης Νοεμβρίου τοῦ 1920 ἀνεχώρησε γιὰ τοὺς Οὐρανούς, σὲ ἡλικία 74 ἐτῶν.
.       Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου μεταφέρθηκε στὴν Αἴγινα καὶ ἀπὸ τὸ λιμάνι μέχρι τὴν Μονὴ τὸ μετέφεραν στὰ χέρια τους οἱ πιστοί. Ὅλο τὸ νησὶ θρηνοῦσε μὰ περισσότερο ἀπ᾽ ὅλους οἱ μοναχὲς ποὺ ἔχασαν τὸν Πατέρα καὶ Ὁδηγό τους. Τὸ ἱερό του σκήνωμα ἤδη εἶχε ἀρχίσει νὰ ἀναδίδει εὐωδία. Ἡ ταφή του, ἔγινε στὸ προαύλιο τῆς Μονῆς δίπλα στὸ ἀγαπημένο του πεῦκο.
Ὅταν μετὰ ἀπὸ ἕξη μῆνες ἄνοιξαν τὸ μνῆμα γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ μία ἐπιτύμβια πλάκα -δωρεὰ τῆς Ριζαρείου- τὸ σκήνωμα τοῦ ἐξακολουθοῦσε νὰ εὐωδιάζει χωρὶς νὰ παρουσιάζει τὸ παραμικρὸ σημάδι ἀλλοιώσεως. Ἐνάμιση χρόνο ἀργότερα τὸ μνῆμα ξανανοίχτηκε καὶ τὸ ἱερὸ σκήνωμά του ἐξακολουθοῦσε νὰ παραμένει ἄφθαρτο καὶ εὐωδιάζον. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ τρία χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του. Συνολικὰ τὸ σκήνωμά του παρέμεινε σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση γιὰ εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια!
.        Τριάντα δύο χρόνια, δέ, μετὰ τὴν κοίμησή του ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του, στὶς 2 Σεπτεμβρίου τοῦ 1953, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Προκόπιο.
.       Ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή του, ὡς Ἁγίου της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἔγινε τὸ 1961 μὲ Πατριαρχικὴ Συνοδικὴ Πράξη ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τότε καθορίστηκε καὶ ἡ 9η Νοεμβρίου ὡς ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.


Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Ἡ πανήγυρη τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Σητείας καί τά ἐγκαίνια τῆς αἴθουσας συσσιτίου











Μέ μεγάλη λαμπρότητα καί ἱεροπρέπεια πανηγύρισε τήν Κυριακή 3 Νοεμβρίου, ἑορτή τῆς Ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὁ φερώνυμος Ἱερός Ἐνοριακός Ναός τῆς πόλεως τῆς Σητείας. Τό ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς τελέσθηκε ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ, κατά τήν ὁποία χοροστάτησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Εὐγένιος, ὁ ὁποῖος εὐλόγησε τό πλῆθος τῶν προσφερομένων ἄρτων, περιστοιχούμενος ἀπό τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τοπλοῦ καί πλειάδα Ἐφημερίων τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, καί κήρυξε ἐπίκαιρα τόν θεῖο λόγο, κάνοντας ἰδιαίτερη ἀναφορά στή ζωή, τό μαρτύριο καί τό πλῆθος τῶν θαυμάτων τοῦ τιμωμένου Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου.
 

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τελέσθηκε ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, στήν ὁποία χοροστάτησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. κ. Εὐγένιος, ὁ ὁποῖος στή συνέχεια ἱερούργησε καί μίλησε κατάλληλα γιά τά μηνύματα τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τοῦ πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου στό πλῆθος τῶν πιστῶν πού κατέκλυσαν τόν πανηγυρίζοντα ναό.
 
 
Μετά τό πέρας τῆς Ἀρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Εὐγένιος, περιστοιχούμενος ἀπό τόν  Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τοπλοῦ Ἀρχιμ. Φιλόθεο Σπανουδάκη καί τούς Ἐφημερίους τῆς πόλεως, τέλεσε τόν Ἁγιασμό τῶν ἐγκαινίων στή νεόδμητη «αἴθουσα συσσιτίου». Ἡ αἴθουσα παραχωρήθηκε ἀπό τήν Ἐνορία Ἁγίου Γεωργίου στό Κοινωφελές Ἐκκλησιαστικό Ἵδρυμα «Παναγία ἡ Ἀκρωτηριανή», μέ δαπάνη τοῦ ὁποίου ἐξοπλίσθηκε καί θά λειτουργήσει συσσίτιο ἀπόρων. Ὁ Σεβ. κ. Εὐγένιος ἀναφέρθηκε στήν ἐπιτακτική ἀνάγκη δημιουργίας καί ἐξοπλισμοῦ αὐτοῦ τοῦ χώρου γιά τήν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν σίτισης τῶν νεόπτωχων ἀδελφῶν μας ἀπό τήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Σητείας. Ἐπίσης μίλησαν ὁ ἱερατικῶς προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ Αἰδεσιμ. Οἰκονόμος π. Νικόλαος Σαββιδάκης, ὁ Δήμαρχος Σητείας κ. Θεόδ. Πατεράκης καί ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Περιφερειακῆς Αὐτοδιοίκησης κ. Νεκτάριος Παπαβασιλείου. Ἀκολούθησε ξενάγηση στούς χώρους τῆς κουζίνας καί τέλος προσφέρθηκε καφές καί κεράσματα σέ ὅλους τούς παρόντες.
 





























ΠΗΓΗ: Ἱερά Μητρόπολις Ἱεραπύτνης καί Σητείας: imis.gr 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013



 Ἁγιορείτες Γέροντες, λένε πώς ο Μαρμαρωμένος Βασιλιὰς εἶναι ὀ Άγιος Ἰωάννης Δούκας Βατάτζης ὁ Ἐλεήμων, ὁ Αὐτοκράτορας δηλαδὴ Νικαίας, ὁ ὁποίος βρέθηκε παντελῶς ἄφθαρτος στὸν τάφο του στήν Μικρασία, τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καὶ τὰ βασιλικά του ἐνδύματα! http://noiazomai.tripod.com/vatatzis.html
  Ὅμως μὲ τὶς ἁλώσεις τῶν Φράγκων καὶ τῶν Τούρκων, χάθηκαν τὰ ἴχνη τοῦ ἁγίου ἄφθαρτου καὶ ὁλόσωμου λειψάνου, τὸ ὁποῖο βρίσκεται ὅπως φαίνεται στήν Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σὲ μυστικὸ σπήλαιο, τὸ ὁποῖο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, πού φυλοῦν τὸ ἱερὸ μυστικὸ γιὰ αἰῶνες, ἀναμένοντας τὴν ἔγερση τοῦ μαρμαρωμένου!


     Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - δεκαετία 1950
  Τὴν πρώτη βάσιμη καὶ ἀξιοπιστη μαρτυρία τὴν ἔχουμε διὰ στόματος του μεγάλου Γεροντος Ἐφραιμ τῆς Ἀμερικῆς, τέως  Καθηγουμενου της Ι. Μ. Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους, ὁ ὁποῖος ἔχει διηγηθεῖ ὄτι τήν πληροφορία γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἰωάννη, τοὺς τὴν μετέφερε πρὶν τὸ 1955 στὸ Ἅγιον Ὅρος ὀ Αρχιερεύς Ἱερόθεος ἐκ Μικρασίας, ὁ ὁποῖος μάλιστα τὸν εἶχε χειροτονήσει! Αὐτὸς ὁ Ἀρχιερέας Ἰερόθεος τοὺς εἶπε πώς εἶχε δεῖ μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια τὸν κοιμώμενο Βασιλέα Ἰωάννη!
  Νά τί εἶχε διηγηθεῖ συγκεκριμένα ὀ Γέροντας Εφραιμ τῆς Ἀμερικῆς, τὸ ὁποίο πρωτακούσαμε ἄφωνοι πρὶν 14 σχεδὸν χρόνια στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ κασέτα μὲ τὴ φωνὴ τοῦ ἴδιου τοῦ γέροντα:
   " …Ὑπάρχει κοιμώμενος Στρατηγὸς ὀνόματι Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος, τότε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ θὰ ὑποδείξει εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι αὐτὸς θὰ βασιλεύσει τώρα. Θὰ τοὺς ὑποδείξει μὲ τὸ δάχτυλό του τὸν τόπο καὶ θὰ τὸν καλέσουν νὰ ἡγηθεῖ καὶ νὰ βασιλεύσει εἰς τὸν ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο λαό. Καὶ θὰ γίνει αὐτό.
   Πρὶν ἀπὸ χρόνια εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος ἦταν ἔνας Αρχιερεας ὀνόματι Ἰερόθεος. Αὐτὸς ἦρθε ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν ἔβαλε στὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ἦταν ἕνας ἅγιος Ἀρχιερέας, στὸν τύπου τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπὸ αὐτὸν τόν ἅγιον Ἀρχιερεα ἀξιώθηκα τῆς Ἱεροσύνης. Ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Εὐλογημένος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ!
   Ἕνα θὰ σᾶς πῶ. Ἀγρυπνίες ποῦ κάμναμε! Δεκαπέντε ὧρες ἀγρυπνία, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὀγδοηκοντούτις γέρων, δεν εκάθετοκαθολου στὸ κάθισμα. Ἀπὸ τὸ θρόνο κατέβαινε στὸ στασίδι πάλι ὄρθιος. Καὶ στὴν Λειτουργία τρεῖς ὧρες ποῦ ἀκολουθοῦσε μετὰ τὴν πολύωρη Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὄρθιος! Τὸν βάζαμε μία καρέκλα νὰ καθίσει καὶ δὲν ἤθελε. Ἔλεγε «ἀκόμη ἡ Παναγία μας δὲν μὲ κούρασε» καὶ ἂς ἔτρεμε ὅλος ἀπὸ τὴν κούραση.
   Αὐτὸς ὁ ἅγιος Ἀρχιερέας, αὐτὸς μας εἶπε. Αυτός εἶδε τὸν κοιμώμενο αὐτὸν Στρατηγὸ Ἰωάννη, πού θὰ ἀναστηθεῖ ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος μεγάλος αὐτὸς Παγκόσμιος Πόλεμος! Τὸν εἶδε!. Διότι χείλη ἀρχιερέως καὶ ἱερέως οὐ ψεύδονται.
   Λοιπὸν μᾶς εἶπε τὴν ἀλήθεια. Καὶ τὸν ρωτήσαμε. Διότι ζοῦσε τότε και ὁ μακαριστός μου καὶ ὁ ἅγιος γέροντας μου (σ.σ. ὁ περιφημος Ιωσὴφ Ἡσυχαστὴς και Σπηλαιώτης) καὶ ὅλοι μαζὶ συνοδεία, τὸν εἴχαμε πάρει στὸ ἐκκλησάκι μας καὶ ἐκεῖ καθίσαμε καὶ τὸν κάμναμε τὶς ἐρωτήσεις. Καὶ μᾶς τὰ ἔλεγε. Τὰ ἀκούσαμε μὲ τὰ αὐτιά μας.
   Λέει «ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κοιμώμενος βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ»!
   Τοῦ λέμε «ποτε Γέροντα; Πότε ἅγιε Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ»;  
   Λέει, «ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»!
   Καὶ ἐπίσης μᾶς εἶπε ὅτι «τὸ δεξί του χέρι εἶναι στὴ λαβὴ τοῦ σπαθιοῦ! Τὸ ὁποῖο σπαθὶ εἶναι μὲς στὴν θήκη».
   Καὶ μᾶς ἔλεγε «ὅταν τὸ σπαθὶ βγεῖ ἀπὸ τὴ θήκη του, τότε θὰ ἀρχίσει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος».
   Καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν περιέργειά μας τοῦ λέγαμε:
   «Σεβασμιότατε πόσο ἀπέχει τὸ σπαθὶ ἀπὸ τὴν θήκη»;
   «Ὀλίγοι πόντοι ἐναπέμειναν γιὰ νὰ βγεῖ» λέει…"!
   Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἀρχιερέως Ἰεροθέου ἔγινε λίγο πρὶν τὰ γεγονότα τοῦ Πογκρὸμ τοῦ 1955 σὲ Κωνσταντινούπολη καὶ Σμύρνη, ζῶντος τοῦ ὀσίου Γεροντος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστῆ τοῦ Σπηλαιώτη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1959 μ.Χ..

    Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ - δεκαετία 1970
   Ἡ παρακάτω μαρτυρία ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ διαδίκτυο:
   "Ἡ διήγηση πού ἀκολουθεῖ περιγράφει την επίσκεψη ἑνὸς Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου στὴν Κωνσταντινούπολη μέσα στὴ δεκαετία τοῦ 70.
   Ἐκεῖ εἶχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κων/πολης. Σὲ συζήτηση πού εἶχε μαζί τους γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ἦρθε καὶ τὸ θέμα τῆς ἐπανάκτησης τῆς Πόλης.
   Τότε οἱ Τοῦρκοι καθηγητὲς (πού ἀπ΄ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἤταν κρυπτοχριστιανοί) του εἶπαν:
   "Θέλεις νὰ σὲ πᾶμε νὰ δεῖς κάτι μοναδικό, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ σοὺ δέσουμε τὰ μάτια καθ΄ὄλη την διαδρομή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖς νὰ ἐντοπίσεις τὸ μέρος. Γιατί αυτο πού θα αντικρύσεις, ἀποτελεῖ ἑπτασφράγιστο μυστικό"!
    Ἐκεῖνος δέχτηκε καί ξεκινησαν μὲ ἔνα τζίπ, αὐτὸς μὲ δεμένα τὰ μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὥρα πού ἔκαναν νὰ φτάσουν στονπροορισμό τους, ὑπολόγισε πώς πρέπει νὰ ἦταν περὶ τά 10 χιλιόμετρα εξω απ΄ τὴν Κων/πολη. Τὸν κατέβασαν μὲ δεμένα μάτια καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ ἕνα μέρος πού ἀπ΄ τὴν ὑγρασία κατάλαβε ὅτι ἦταν σπήλαιο.
   Προχώρησαν ἀρκετὰ μέσα στὸ σπήλαιο καὶ ὅταν ἔφθασαν σὲ μία ἐσωτερικὴ στοὰ τοῦ σπηλαίου τοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια. Αὐτὸ πού ἀντίκρυσε ὑπερέβαινε ὅ,τι μποροῦσε νὰ εἴχε πρίν φανταστει! Ἡ στοὰ ἦταν ἀρκετὰ μεγάλη καὶ σὲ κάποιο σημείο ὑπηρχε ἕνας ἀνοικτὸς τάφος χωρὶς κανένα διακριτικό. Μέσα στόν ταφο εἶδε ἕνα ἄνδρα ντυμένο μὲ ροῦχα βασιλικὰ τῆς Ρωμαΐκῆς αὐτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυροὺς σταυρούς στούς ὥμους, ἀλλὰ τὸ συγκλονιστικὸ ἦταν ὅτι ὁ ἄνδρας αὐτὸς ἦταν σὰν ζωντανὸς πού κοιμᾶται, εἶχε δηλαδὴ ροδαλὸ χρῶμα σὰν ζωντανός. Ἔφερε πλήρη πολεμικὴ ἐξάρτιση τῆς ἐποχῆς καὶ εἶχε τὸ χέρι του στὸ ξίφος τὸ ὁποῖο ἦταν βγαλμένο σχεδὸν ὅλο ἀπέμεναν δὲ λίγα ἑκατοστὰ γιὰ νὰ ἀποσπαστεῖ ἀπο τή θηκή του. καί ἐνώ παρατηροῦσε ἄναυδος, οἱ φίλοι του τοῦ εἶπαν:
   "Αὐτὸς εἶναι ὀ δούξ Ἰωάννης Βατάτζης, βασιλεὺς τῆς Νίκαιας, αὐτὸς θὰ ἡγηθεῖ τοῦ γένους τῶν Ρωμιῶν. Τό μυστικὸ αὐτὸ μεταδίδεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, σὲ κάποιους ἔμπιστους καὶ ἡ παράδοση λέει ὄτι ὅταν θα βγεί το σπαθὶ τοῦ τελείως ἀπ΄ τὸ θηκάρι, οἱ Ἕλληνες θὰ πάρουν πίσω ὅτι ἔχασαν τότε. Καί είναι γεγονός, τὸ ἔχουμε παρατηρήσει ὄτι τό ξίφος μετακινεῖται κατά ἕνα-δύο χιλιοστά τήν πενταετία" (δὲν εἶναι βέβαιο τὸ διάστημα).
  Τοῦ ἔδεσαν τὰ μάτια πάλι καὶ ἐπέστρεψαν. Φίλος φίλου τοῦ καθηγητοῦ καί αὐτόπτου μαρτυρος, τὸ ἔχει διηγηθεῖ γύρω στὸ 1992 ἀπ' εὐθείας σὲ ἀδελφικό μου φίλο, γιατρό, ἀναπληρωτὴ διευθυντὴ κλινικῆς, πιστὸ καὶ σοβαρὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μοῦ τὸ μετέφερε.
   Τότε ἤμασταν πολὺ δύσπιστοι. Μάλιστα ἐγὼ τὸ εἰπα στόν γέροντά μου πού εἴναι δυσκολόπιστος σ΄αὐτὰ καὶ ἔχει διάκριση καὶ τὸ ἄκουσε μὲ προσοχή. "Γιατί ὄχι;" τὸν ἄκουσα ἔκπληκτος νὰ μοῦ λέει, "τὸ κρατᾶμε στὴν καρδιά μας ἀφοῦ εἶναι προσδοκία μᾶς και ἐφ΄ ὅσον οἱ ἅγιοί μας ἔχουν πεί ὅτι θὰ γίνουν αὐτά, δὲν ψεύδονται". Ναι, ἀλλά εἶναι ὁ Βατάτζης ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ; τὸν ρώτησα. "Πολὺ πιθανόν" μοῦ ἀπήντησε. Ξέροντας τὸν γέροντά μου κι ἐγὼ κι ὁ φίλος μου θεωρήσαμε τὴν ἀπάντησή του σὰν ἀπόλυτη ἐπιβεβαίωση. Παρ΄ ὅλα αὐτὰ ἤμασταν ἀκόμα ἐπιφυλακτικοί.
   Πολὺ ἀργότερα τὸ διασταυρώσαμε μὲ ἕνα βίντεο ὅπου μιλάει ὁ γέρων Εφραιμ, κτήτωρ πολλῶν μοναστηριῶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ λέει πώς στὸ Ἄγ. Ὅρος εἶχε γνωρίσει ἕναν ἅγιο ἀρχιερέα τόν Μηλιτουπόλεως Ἱερόθεο πού ζοῦσε τότε μονάζοντας στὸ Ἄγ. Ὅρος καὶ τοῦ εἶχε διηγηθεῖ ὅτι σέ ἐπισκεψή του τὸ 1952 στὴν Κων/πολη εἶχε δεῖ (κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες δὲν ξέρω) ἀκριβῶς τὰ ἴδια πού περιγράφω πιό πάνω. Μάλιστα ἔλεγε "στὸν γ. Εφραίμ ὅτι "...λίγα ἑκατοστὰ παιδάκι μου εἶχε γιὰ νὰ βγεῖ τὸ σπαθί ἀπ΄το θηκάρι του...". Τοῦ τὸ διηγήθηκε τὸ 1955 καὶ φοβόταν (μὲ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων απ΄την Πόλη) μήπως εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου πολέμου. Στό βίντεο αὐτὸ ὁ γέρων Εφραιμ τονιζει:"...καὶ χείλη Ἁγίου Αρχιερερεως οὐ ψευδονται...""
   Καὶ ἡ παραπάνω μαρτυρία ἐπικαλεῖται τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Γέροντος Εφραίμ τῆς Ἀμερικῆς.


   Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ - δεκαετία 1980
   Ἡ ἑπόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σέ ἄρθρο τῆς δημοσιογράφου Ἐλένης Κυπραίου – πρώτης παρουσιάστριας τῆς Ἑλληνικῆς Τηλεόρασης -  παραμονὴ τῆς Ἁλώσεως, 28 Μαΐου του 1990. Ανάμεσα στὰ ἄλλα, ἀναφέρει μία συνταρακτικὴ ἀποκάλυψη:
  "Πρὶν μερικὰ χρόνια λοιπόν, λιγότερα ἀπὸ δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν, ἀπ’ τὴ μία κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἔβρου, στὰ σύνορα, πού διαιροῦν τὴ Θράκη μας στὰ δύο, ἀντίστοιχα, Ἕλλην καὶ Τοῦρκος στρατηγός. Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθεῖ μὲ στενὴ μεταξύ τους φιλία. Πολὺ περισσότερο πού ὁ Τοῦρκος στρατηγός, εἶχε σύζυγο Ἑλληνίδα.
   Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς νὰ μετατεθοῦν γιὰ ἄλλη ὑπηρεσία, προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος τὸν Ἕλληνα συνάδελφό του.
   «Τόσον καιρό», τοῦ εἶπε, «περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορὲς πού ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας , μεταξύ τους, δὲν ἐπηρέασαν τὴ φιλία μας. Ἀλλὰ κι’ ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τὴ φιλία ἱερή. Θὰ ἤθελα αὔριο τὸ βράδυ νὰ σοὺ τὸ ἀποδείξω».
   Τὴν ἑπόμενη, στὶς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στὸ ἰδιωτικὸ αὐτοκίνητό του Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν. Ἐρημικοὶ οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτὴ κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρὸς την Πόλη. Κοντὰ μεσάνυχτα πρέπει νὰ πλησίασαν στὶς παρυφές της, Ὕπνος βαθὺς εἶχε καθηλώσει στὰ κρεβάτια τοὺς κατοίκους της. Ἡσυχία στοὺς δρόμους.
   Γρήγορος, ὁ ὁδηγὸς Τοῦρκος, μπῆκε, βγῆκε ἀπὸ στενά, ἀπὸ περιπεπλεγμένα σὰν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα ἀφέγγαρη. Ἔσβησε τὴ μηχανή, σταμάτησε μπροστὰ σὲ καγκελόπορτα μὲ γραφὲς στὰ Ἑλληνικά.
   Ὁ γοργὸς ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δὲν ἄφηναν στὸν Ἕλληνα περιθώρια νὰ ψάξει, οὔτε καν νὰ προβληματισθεῖ. Ἀκολουθοῦσε τὸν Τοῦρκο πειθήνια, σὰν αὐτόματο, χωρὶς φόβο, μὲ περίσσια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε καν πού τοῦ πέρασε ἀπ’  τὸ μυαλό, πώς μποροῦσαν νὰ ’ναι καὶ κακὲς οἱ προθέσεις του.
   Στάθηκαν μπροστὰ σέ διπλομανταλωμένη σιδερένια στενὴ θύρα. Ἔβγαλε κλειδὶ ἀπ’ τὴν τσέπη τοῦ ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Υπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιναν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καὶ κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Περπάτησαν κι οἱ δύο, σὲ διαδρόμους, χωρὶς νὰ σκοντάφτουν. Τοὺς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στὰ τυφλά; Ποῦ κατευθύνονταν; Ἀνάστροφα στὸ χρόνο. Σὲ ποιὸν χρόνο; Τὸν ἀνθρώπινο ἢ τὸν Θεϊκό;
   Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλὰ δὲν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δὲν μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν περιπλάνηση. Μὰ οὔτε καὶ πρόφταινε νὰ προβληματιστεῖ. Ἀκολουθοῦσε. Μὲ τὴν βεβαιότητα, πώς ἡ στιγμὴ ἦταν μοναδική. Πώς δὲν θὰ ’χε τὴν εὐκαιρία, ποτὲ ξανά, νὰ τὴν ξαναζήσει. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε; Ὑπνοβατοῦσε; Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, πού μόνο σὲ ἐλαφρὺ ὕπνο βαδίζει κανείς; Ἕνα ἦταν σίγουρο: Δὲν θὰ ξανάβρισκε ποτὲ τὸν δρόμο. Δὲν θὰ τὸν ξανάβρισκε χωρὶς ὁδηγό.
   Είχαν φτάσει στὸ τέρμα. Θύρα καὶ πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαριὰ σιωπή. Ἡ σιγὴ τῆς ὕστατης ὥρας. Πού ἦρθε νὰ διακόψει μόνο τὸ τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τό γκρίνιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου.
   Μισάνοιξε ἡ βαριὰ θύρα. Ἰσχνὸ φῶς στὸ ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο;
   Καὶ τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος:
   «Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν πιστεύετε στὸν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ; Δὲν λέτε καὶ ξαναλέτε μεταξύ σας, πώς βόλι ἐχθροῦ δὲν τὸν ἄγγιξε; Πώς δὲν τὸν κατάπιε τὸ μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλης; Ἀλλὰ πώς τὸν τράβηξε ἡ Παναγιὰ στὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ τὸν κάνει Ἀθάνατο. Δὲν εἶστε βέβαιοι πῶς ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δὲν εἶναι θρύλος. Ψεύτικη ἐλπίδα. Ὀνειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δὲς καὶ μόνος σου».
   Στό πάτωμα, μισοανασηκωμένο στόν ἕνα ἀγκώνα ὁ Ἕλληνας εἶδε, εἶδε μὲ τὰ μάτια του, τὸν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.
   Ρίγος μεταφυσικὸ τὸν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ’ τὰ δάκρυα τὰ μάτια μου. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασή του. Ἔκανε τὸ σταυρό του. Μπροστά του, ἐκεῖ, σὲ ἀπόσταση ἀνάσας, τὸ ΘΑΥΜΑ. Κι ἦταν αὐτός, ὁ τυχερός, πού εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ τὸ ζήσει μὲ τὶς αἰσθήσεις του. Σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο.
   Πηχτὴ ἡ σιωπή, σχεδόν, κοβόταν μὲ τὸ μαχαίρι.
   Μίλησε καὶ πάλι ὁ Τοῦρκος:
   «Πρὶν μερικὰ χρόνια κειτόταν στὸ ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἄρχισε σιγὰ – σιγὰ ν’ ἀνασηκώνεται. Πᾶμε».
   Ξανάκλεισαν τὴ θύρα. Τήν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τὴν αὐλὴ ἀπ’ τὰ ὑπόγεια. Ξαναπέρασαν τήν καγκελένια πόρτα.
   Δὲν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ’ τὶς πατημασιές τους. Κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε δεῖ. Μπῆκαν στὸ αὐτοκίνητο πῆραν τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Σιωπηλοί. Χωρὶς ν’ ἀνταλλάξουν κουβέντα.
   Δὲν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει σὰν ἔφτασαν στὸν Ἔβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά.
   Τὸ ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικὰ πρὸς τὸ Αἰγαῖο.
   «Γυρίζει πίσω τὸ ποτάμι», μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγὸς «Γυρίζει ὅταν τὸ θελήσει ὁ Θεός».
   Ὑπηρέτησε ἀργότερα στὸ Κέντρο.
   Προτοῦ ἀποστρατευθεῖ θεώρησε ὑποχρέωση του ν’ ἀποκαλύψει τὸ μεγάλο μυστικὸ στὴν προσωπικότητα πού μᾶς τὸ ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καὶ τὸν στρατηγό, κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς. Κάναμε καὶ μεῖς τὸ σταυρὸ μᾶς μουρμουρίζοντας «Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ»"!
   Ὁ Στρατηγὸς ἀναφέρεται πώς κοιμήθηκε τὸ 2001 καὶ τὴ μαρτυρία ἐπιβεβαίωσε ἡ ἀδελφή του Ἑλένη, ἡ ὁποία ἀνέφερε ἐπιπρόσθετα πώς ὁ ἀδερφὸς της εἶχε δεῖ και μια ἐπιγραφὴ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοὺ  Μαρμαρωμένου Βασιλέα, πού ἔγραφε τὸ ὄνομα "Ἰωάννης"! Η  ἐξακρίβωση τῶν παραπάνω περιγράφεται καὶ στὸ βιβλίο http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos10th.pdf σέλ. 32


   ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ
   Σύμφωνα μὲ τὶς παραπάνω μαρτυρίες (πολλὰ στενάκια - ἑλληνικὰ γράμματα) ὁ Μαρμαρωμένος πρέπει νὰ βρίσκεται κάπου στην Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι πράγματι ΙΩΑΝΝΝΗΣ!
   Ἀφοῦ ὑπάρχουν καὶ διάφοροι Βυζαντινοὶ Χρησμοὶ καὶ Προφητεῖες Ἁγίων μας, ποῦ μιλοῦν ἐπακριβῶς γιὰ αὐτόν, ἀναφέροντας τὸ ὄνομα "Ἰωάννης" καὶ προσδιορίζουν τὸ μέρος πού βρίσκεται:

   1. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ γράφει: "ἀπέλθετε επί τὰ δεξιὰ μέρη της Ἑπταλόφου, καὶ ἐκεί εὐρησεται ἄνθρωπον ἐπί δύο κίονας, ἰστάμενον ἐν κατηφείᾳ πολλή (ἔσται δε λαμπρὸς τὸ εἶδος, δίκαιος, ἐλεήμων, φορῶν πενιχρά, τὴ ὄψει αὐστηρὸς καὶ τὴ γνώμη πράος) ἔχοντα ἐπὶ τόν δεξιόν αὐτοῦ πόδα καλάμου τύλωμα, καὶ φωνὴ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου κηρυχθήσεται, συνήσατε αὐτόν Βασιλέα, και δώσουσιν αὐτῳ εἰς τήν δεξιάν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αὐτῳ,ἀνδρίζου Ιωαννη, καὶ ἴσχυε καὶ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου, κίι ἐπάρας τήν ρομφαιαν παρά ἀγγέλου, πατάξει τούς Ἰσμαηλίτας Αἰθίοπας, καί πάσαν γενεάν ἄπιστον"!

   2. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΣΎΜΦΩΝΩΝ (χωρὶς φωνήεντα) ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (τὴν ὁποία ἀποκωδικοποίησε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος) γράφει: "σπεύσατε πολλά σπουδαιως εἰς τὰ δεξιὰ μέρη ἄνδρα εὔρητε γενναίον θαυμαστόν καί ρωμαλέον τούτον ἔξετε δεσπότην"!

   3. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ αναφέρει: " Ἐν γὰρ ταῖς ἐσχάτοις ἠμεραις ἀναστησει Κύριος ὁ Θεὸς βασιλέα ἀπὸ πενίας καὶ πορεύεται ἐν δικαιοσύνη πολλή..."

   4. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ γράφει σχετικά: "Καὶ τότε ἐξυπνησει ὁ Ἅγιος Βασιλεύς, ὁ ἐν ἀρχὴ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ το ι, καὶ ἐν δὲ τῷ τέλει σ, ἔχων, ἀ σημαίνουσι σωτηριαν...." δηλαδὴ τὸ ὄνομα Ἰωαννης.

   5. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ-ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ:
   "Περί τοΰ θρυλουμένου πτωχοῦ ἐκλεκτοῦ βασιλέως, τοῦ γνωστοΰ καί ἀγνώστου, τοῦ κατοικοῦντος ἐν τῃ ἄκρᾳ της Βυζαντιδος. Ὃ ἀληθινὸς βασιλεύς... ὂν ἐδίωξαν τῆς οἰκίας αυτόῦ οἱ ἄνθρωποι... εἰς τό τέλος τῶν Ίσμαηλιτἐν άποκαλυφθήσεται...ἔν ἠμερᾳ Παρασκευή, ὥρα τρίτη... ἀποκαλυφθήσεται..."
   Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: "Ἐρωτώσι  δὲ τὸν Βασιλέα, γέλοντες πῶς ἀκούει τὸ ὄνομά σου; ὁ δὲ ἀποκριθεῖς λέγει, ὁ πτωχός, ὀ πτωχολέων, τὸ ὄνομα μου Ιω, τῶν πάντων ἤμην δραπέτης, καί ἤλθον να πληρώσω μόνον τὰς λστ' ἡμέρας. ἐγὼ εἰμὶ ὀ ο βασιλεὺς ὁ πένης. π ἐλεῶν πτωχοὺς καὶ πένητας, τὸ δὲ ὄνομά μου, ἰώτα και ω, σὺν τὴ μακρά, ὁ λέγεται Ιω, καί ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον εἰς Χριστιανῶν πρεσβείαν, ἴνα φυλάττω χρόνους λστ'. Ἔπειτα πορεύομαι, ὄθεν ἐξῆλθον, εἴτα ἔρχεται καὶ ὁ λύκος ὀλίγας τινας ἠμέρας"! "Ἰω" ὅμως σημαίνει "Ἰωάννης" καὶ ὡς "λύκος" νοεῖται ὁ "Ἀντίχριστος", ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὸν Ἅγιο Βασιλέα, ἐπειδὴ πρέπει νά προηγηθεῖ ὁ εὐαγγελισμὸς στὴν Ὀρθοδοξία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας! Ὅσης ἀπομείνει ἀπὸ τὸν φονικὸ Πόλεμο... 

   6. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ γράφει: "Τότε ἄγγελος ἐξ  οὐρανοῦ καταβησεται διά νεύσεως Θεοῦ, ἔχων ἐν τῃ χερί αὐτοῦ σκηπτρον καὶ ξίφος τοῦ Ἁγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, καὶ τον εἰρηνικόν στεψει βασιλέα. Ὄς καὶ αὐτὸν μέσον πάντων ἐστὶν ἐν τῳ πολέμῳ, δώσει δέ αὐτῳ τό σκηπτρον καὶ τὸ ξίφος, καὶ τὸ ὄνομα αὐτουῦ Ἐλεημονα καλεσει"! Αὐτὸ εἶναι ὅμως τὸ προσωνύμιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος, Αὐτοκράτορος Νικαίας!

   ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΕΤΗ. ΑΜΗΝ!