Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

 Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ὁ Ἐλεήμων, γεννήθηκε τὸ 1193 στὸ ἱστορικὸ Κάστρο τῆς Θράκης, στό Διδυμοτειχο. Καταγόταν ἀπὸ οἰκογένεια ἡ ὁποία βρισκόταν κοντὰ στὴ βασιλικὴ σύγκλητο, ἀφοῦ ὁ παπποὺς του Κωνσταντίνος, ὁ Βατάτζης λεγομενος, ἦταν Στρατοπεδάρχης τοῦ βασιλέως Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ.







    Όταν κοιμήθηκαν οἱ γονεῖς τοῦ Ἰωάννη, τοῦ ἄφησαν πολὺ μεγάλη περιουσία, τὴν ὁποία ὅμως ὡς σώφρων ἐκεῖνος, μοίρασε στοὺς φτωχούς, καθὼς καὶ σὲ ἀφιερώματα στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τὶς Ἐκκλησίες, διότι “μακαριοι οἱ ἀγαπῶντες τήν ευπρεπειαν του οἴκου Σού”…

   Στη συνέχεια ὁ Ἰωάννης, μία ποῦ ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν στὰ χέρια τῶν Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νύμφαιο της Βιθυνίας, ὅπου καὶ ἦταν ἡ ἕδρα τῆς αὐτοκρατορίας μας, ἀφοῦ ἀπὸ τὸ 1204 ὁ Πόλη εἶχε ἀλωθεῖ καὶ κατακυριευθεῖ μὲ δόλο ἀπὸ τοὺς “Σταυροφόρους” καί νεος αὐτοκράτωρ εἶχε ἀνακηρυχθεῖ στή Νικαια της Βιθυνίας ὁ εὐσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ὀ ποιητὴς της Μεγάλης Παρακλησης στὴν Παναγιά, τὴν ὁποία καὶ ψάλλουμε ἐναλλὰξ μὲ τήν Μικρη, κάθε ἡμέρα, ἀπὸ τὴν 1η έως τὶς 15 Αὐγούστου!

   Εκεί κατέφυγε λοιπὸν ὁ Ἰωάννης, γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα θεῖο ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἱερεὺς στὰ ἀνάκτορα τοῦ Θεοδώρου Λάσκαρη. Ἔτσι, γνωρίστηκε μὲ τὸν καλὸ βασιλέα, ἀλλὰ οὔτε στιγμὴ δὲν ὑπερηφανεύτηκε γιὰ ἐκείνη τὴ συναναστροφή του, ἀλλὰ ἐξακολούθησε νὰ εἶναι φιλικὸς καὶ ταπεινὸς μὲ ὅλους, εὐπρόσιτος, πράος, ἄκακος, γαλήνιος, σεμνὸς καὶ πάντα ἤρεμος στὸ διάλογο. Ἔτσι, μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χαρίσματα, ἦταν ἀξιαγάπητος τόσο, πού ἡ ἀρετὴ του ἔλαμψε μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Αὐτοκράτορα Θεοδώρου, ὁ ὁποῖος καί τοῦ ἔδωσε ὡς σύζυγο τὴ θυγατέρα τοῦ Εἰρήνη. Γιὰ νὰ τὴ λάβει ὅμως γυναίκα του, χρειάστηκε νὰ μονομαχήσει με τὸ Λατίνο Κόραδο, πού καυχιόταν γιὰ τὴ δύναμή του! Ὅμως ὁ Ἰωάννης Βατάτζης τόν νίκησε, λέγοντας “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθει μοι”, σὰν δεύτερος Νέστορας!
    Όταν ὁ βασιλιὰς-ὑμνογράφος τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνα κοιμήθηκε, ἀνέλαβε τὴν Αὐτοκρατορία ὁ ἴδιος στὰ 1222 μ.Χ., ὠς Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης. Καὶ ἀπὸ τότε ἔδειξε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ, πόσο σοφὴ ἦταν ἡ ἐκλογὴ τοῦ Θεόδωρου. Ἔγινε λοιπὸν ἀπὸ τότε ὁ Ἰωάννης, ὁ προστάτης τῶν ἀδικουμένων, ὁ δικαιότατος κριτής, ἡ πηγὴ ἡ ἀστείρευτη τῆς ἐλεημοσύνης, τόσο, πού τοῦ δόθηκε τὸ προσωνύμιο Ἐλεήμων!!!
   Ήταν ἀκόμη εὐσεβὴς καὶ πιστὸς στὴν Ὀρθοδοξία βασιλεὺς καὶ ὄχι μόνο ἔδειξε, ἀλλὰ καὶ κατάφερε μὲ τὸ ζῆλο του νὰ βαπτιστοῦν Χριστιανοὶ ὅλοι οἰ Ιουδαίοι της ἐπικράτειάς του!!!
   Επίσης, προσπάθησε τὰ μέγιστα, νὰ γίνει ἠ ἐπανένωση των Ἐκκλησιῶν, δηλαδὴ νὰ ἀναγνωρίσει ἡ Δύση τὸ ὀρθὸ Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα νὰ ἀποσταλοῦν πρέσβεις ἀπὸ τὸν Πάπα Γρηγόριο Θ’ καὶ νὰ ἀρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος ἀπὸ τὴ δική μας πλευρά τοῦ τότε Πατριάρχου Γερμανοῦ τοῦ νέου. Ὁ Ἰωάννης θὰ κατάφερνε τότε τὸ εὐχόμενο, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ Δυτικοὶ δὲν θέλησαν στὸ τέλος νὰ ἀφαιρέσουν την ἀντιορθόδοξη προσθήκη ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, δηλαδὴ το “καὶ ἐκ τοῦ Υἱού εκπορευομενον”…
   Ο Βατάτζης, ὑπῆρξε ὁ προστάτης καὶ συμπαραστάτης τῆς ἀγροτικῆς καὶ ἀστικῆς τάξης καὶ ἐπιδίωκε διαρκῶς τὴν ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου κυρίως τῶν γεωργῶν καὶ κτηνοτρόφων, ἀφοῦ γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει ἔκανε μεγαλη ἀπογραφὴ (κάτι σὰν Ἐθνικὸ Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης απὸ τους μεγαλοκτήμονες καὶ τοὺς ἀριστοκράτες και τα διένειμε σε ὅλους τους φτωχοὺς ὑπηκόους του, ὤστε νά ζοῦν ἄνετα καὶ ἀνθρώπινα!!! Στάθηκε ἀληθινός “πατερας τῶν Ἑλλήνων”, πατάσσοντας μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ λαοῦ, νιώθοντας κάθε λεπτὸ ὄχι σὰν ἁπλὸς βασιλιάς, ἀλλὰ ὡς ταγμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ βοηθάει τὸ λαό του καὶ τοὺς ἀδικουμένους! Ἔλαβε ἀκόμη καὶ μέτρα οἰκονομίας τέτοια, πού ἀπαγόρευαν τὴ σπατάλη τοῦ ἰδιωτικοῦ πλούτου, ἐνῶ ἵδρυσε φιλανθρωπικοὺς καὶ εὐκτήριους οἴκους, πτωχοκομεῖα, νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, βιβλιοθῆκες, ἔχτισε Ναοὺς καὶ βοήθησε ἀποφασιστικὰ τὰ Μοναστήρια μας.
    Μάλιστα τέτοια ἦταν ἠ πολιτικὴ ποιότητα του, πού ὅταν κάποτε συνάντησε τό γιὸ του Θεόδωρο στό κυνήγι νά φορᾶ πολυτελῆ ροῦχα, ἀρνήθηκε νὰ τὸν χαιρετήσει! Καὶ ὅταν τὸ παιδὶ του τὸν ρώτησε σὲ τί εἶχε σφάλει, ὁ Ἰωάννης ἀπάντησε ὅτι ἐκεῖνα τὰ μεταξωτὰ και χρυσοϋφαντα πού φοροῦσε ὁ γιὸς του ἤταν από τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ τοὺ καὶ πώς θὰ ἔπρεπε νὰ ξέρει ὄτι καθε ἔξοδο, πρέπει νὰ γίνεται γιὰ τὸν λαό, διότι ὁ πλοῦτος τῶν βασιλέων, στὸ λαὸ ἀνήκει!!!
      Ἡ πίστη του στὸ Θεὸ ἦταν πολὺ μεγάλη καὶ τὸν βοήθησε ἀποφασιστικὰ σὲ κάθε τοῦ βῆμα, ὅπως καὶ τότε πού χρειάστηκε νὰ μονομαχήσει μὲ τὸν σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο τοῦ Ἰκονίου, πού συχνὰ πυκνὰ λεηλατοῦσε τὶς πόλεις μας πού ἦταν κοντὰ στὸν ποταμὸ Μαίανδρο. Ἄκουσε τότε νοερὰ θεία φωνή, πού τοῦ ἔλεγε:
   “Ὁ σταυρωθείς ἐγηγερται, ὁ μεγάλαυχος πέπτωκεν, ὀ καταπεσών καὶ συντριβείς ἀνόρθωται” καὶ πῆρε εὐθὺς τέτοια δύναμη, ὥστε ὅρμησε καὶ κατανίκησε τὸν τρομερὸ Σουλτάνο!!!
        Ποτέ ὁ Ἰωάννης Βατάτζης δὲν ἔβγαζε ἀπὸ τὸ νοῦ του τὸ μεγάλο ποθούμενο, τήν ανάκτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν ἀνασύσταση τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας. Γι’ αὐτὸ ἐργάστηκε καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς του. Σώφρων, συνετὸς καὶ προνοητικὸς στὴν πολιτική του, ἂν καὶ εἶχε ἐκλέξει ἰκανότατους στρατηγούς, ἐπιδίωκε τὴν ἀποφυγὴ τῶν μαχῶν. Γνώριζε νὰ μὴν ἀναλαμβάνει τίποτε πρὶν τὸ προπαρασκευάσει καταλληλα, ἐνῶ εἶχε βαθιὰ εὐσέβεια καὶ ἔδειχνε σεβασμὸ καὶ στὸν πιὸ ἁπλοϊκὸ μοναχό. Ὁ λαὸς τὸν ἀγαποῦσε καὶ ἡ Ἐκκλησία προσευχόταν μὲ χαρὰ γιὰ αὐτόν! Καὶ ἐκεῖνος, ἀκόμη πιὸ πολὺ προχωροῦσε πρὸς τὸν ἱερὸ σκοπὸ τῆς πατρίδας.
    Νίκησε τοὺς Λατίνους πού κρατοῦσαν ὅμως ἀκόμα σκλαβωμένη τὴν Πόλη καὶ τοὺς ἐπέβαλε τή συνθήκη τοῦ 1225, μὲ τὴν ὁποία κατελάμβανε ὅλα τὰ Μικρασιατικὰ ἐδάφη, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ πού ἦταν κοντὰ στὴ Νικομήδεια καὶ ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη.
    Κατασκεύασε κατόπι ισχυρο στόλο καὶ ἐλευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ἰκαρία, Κὼ καὶ ἄλλα νησιὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀρχιπελάγους, ὑπολογίζοντας σωστὰ ὅτι κουμάντο στὸ Αἰγαῖο κάνει ὅποιος ἔχει στόλο καὶ ἄρα οἱ Λατίνοι χωρὶς πολεμικὰ πλοῖα καὶ βάσεις, δὲν θὰ κρατοῦσαν γιὰ πολὺ ἀκόμη τὴ Θεοφύλακτη. Ἔπιασε λοιπὸν και τα Στενὰ τῆς Ἔλλης (Ἑλλήσποντος) καὶ ἐπιχείρησε τὶς πρῶτες ἐπιθέσεις στὰ περίχωρα τῆς Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στά 1225 νὰ ἀπελευθερώσει τὴ στρατηγικὰ σημαντική Ἀδριανουπολη! Ὁ δρόμος πιὰ γιὰ τὴν Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου ἦταν ἀνοιχτός!
   Στα ἀνατολικὰ προελαύνουν ἐκεῖνο τὸν καιρὸ οἰ Μογγόλοι, πού νικοῦν τὸ Σουλτάνο τοῦ Ἰκονίου, ὁ ὁποῖος ἀναγκάζεται νὰ ζητήσει συνθήκη μὲ τὴ Νίκαια, παύοντας πρὸς τὸ παρὸν νὰ ἀποτελεῖ κίνδυνο, λύνοντας τὰ χέρια τοῦ Βατάτζη, πού κατατροπώνει τώρα καὶ τοὺς Βουλγάρους στὰ 1246 καὶ ἐλευθερώνει τὸ κομμάτι Ἀξιὸς - Ἔβρος ποταμός, ἐνῶ οἱ καμπάνες κοντεύουν νὰ σπάσουν ἀπὸ τὴ χαρὰ τους ὅταν ὁ Ἰωάννης Βατάτζης, ὁ Ἅγιος Βασιλιάς, μπαίνει μὲ συγκίνηση στὴν πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας μας, στὴν Πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τὸν Δεκέμβριο τῆς ἴδιας εὐλογημένης χρονιᾶς!
    Ὅμως, ἡ καλή του σύντροφος, ἡ Εἰρήνη Λασκαρι, κλείνει γιὰ πάντα τὰ μάτια της καὶ κεῖνος θὰ κρατήσει γιὰ πάντα μέσα του ἀνεξίτηλη τὴ γλυκιὰ μνήμη της. Ὅμως ξέρει πῶς ὁ ἐαυτός του δὲν τοῦ ἀνήκει, ἀλλὰ ἀξίζει νὰ τὸ κάνει κάθε μέρα θυσία γιὰ τὸ λαό του καὶ τὴν πατρίδα! Ἔτσι ὁ Ἰωάννης, ἔχοντας ἀναπτύξει μία φιλία μὲ τὸ Γερμανὸ αὐτοκράτορα Φρειδερίκο Β’, δέχεται νὰ γίνει ο γάμος του μὲ τὴν κόρη τοῦ Φρειδερίκου Κωνσταντία, ὠς επισφράγηση μιᾶς πανίσχυρης συμμαχίας, πού θὰ τρομάξει τὴν Εὐρώπη καὶ ἰδίως τοὺς Λατίνους, πού πιέζονται τώρα πανταχόθεν.
   Ἀλλά, ἐνῶ ὁ Ἰωάννης Βατάτζης ἔφτιαξε ἕνα πανίσχυρο κράτος ἀπὸ τὶς στάχτες τοῦ Βυζαντίου καὶ εἶχε σφίξει ἀσφυκτικὰ τὸν κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου τοῦ 1254 αφήνει τὴν τελευταία πνοή του, ἐπάνω στὸ δρόμο γιὰ τὸ ὄνειρο, ἐπάνω στὸ δρόμο γιὰ τὸ καθῆκον, τὴν Πίστη τοῦ Θεοῦ, τὸ Χρέος γιὰ τὴν Πατρίδα, τὴν Ἀγάπη γιὰ τὸ λαό…
   Τό τίμιο σῶμα τοῦ εὐσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου καὶ ἐλεήμονος βασιλέα, ἐνταφιάστηκε σὲ ἕνα Μοναστήρι πού εἶχε κτίσει ὁ ἴδιος καὶ τὸ εἶχε ὀνομάσει Σωσάνδρα, ἐνῶ ἀργότερα δια θαυμαστῆς ἀποκαλύψεως ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης, ζήτησε νὰ μετακομισθεῖ τὸ λείψανό του στη Μαγνησία (τῆς Μικρᾶς Ἀσίας). Ὅταν ὅμως πῆγαν νὰ ἀνοίξουν τὸν τάφο γιὰ νὰ ἐκτελέσουν τὴ μετακομιδή, ἀντὶ νὰ βγεῖ ἡ γνωστὴ δυσωδία, μιά γλυκιὰ εὐδία ἀπλώθηκε τριγύρω, σὰν νὰ εἶχε ἀνθίσει ἀπότομα κῆπος ἀρωματικός! Ἀλλὰ δὲν ἦταν μονάχα αὐτό. Ὁ νεκρὸς φαινόταν σὰν νὰ κάθεται ἐπὶ βασιλικοῦ θρόνου, χωρὶς νὰ ἔχει καμιὰ μελανότητα, καμιὰ δυσωδία, κανένα ἀπολύτως σημεῖο πού νὰ φανέρωνε πῶς ἦταν νεκρός!!! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ἦταν μέσα στὸν τάφο καὶ τὸ χρῶμα τοῦ σώματός του ἦταν ὅπως κάθε φυσιολογικοῦ ἐν ζωῃ ἀνθρώπου! Ἔμοιαζε πραγματικὰ σὰν ἕνας ὁλοζώντανος, ἀλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Καὶ μάλιστα καὶ αὐτὰ ἀκόμη τα ροῦχα του ἐπίσης εἶχαν διατηρηθεῖ ἐπὶ ἑπτὰ χρόνια ἀδιάφθορα καὶ ἔμοιαζαν σὰν νὰ εἶχαν μόλις ραφθει!!! Γιατί ἔτσι ἀντιδοξαζει ο Θεὸς ἐκείνους πού Τὸν δοξάζουν στὴ γῆ!
   Μάλιστα ἀπὸ τότε τὸ τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ἰωάννη Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος εδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεου ἀσθένειες, διώκοντας δαίμονες καὶ θεραπεύοντας ἕνα σωρὸ πάθη, μὲ τὴν κατοικοῦσα ἐν αυτῳ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
   Ἀναφέρεται -ὅπως σημειώνεται σὲ ἡμερολόγιο πού ἐξέδωσε τὸ 2001 ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου- ὄτι μεχρι τὸ 1992 “ἡ μνήμη τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννου τοῦ ‘’Ελεήμονος ἐτιμάτο κάθεχρόνο στήν Ἐκκλησία τῆς Μαγνησίας, τὴν ὁποία ἔκτισε ὁ ἴδιος καὶ στὴν ὁποία βρῆκε τὴν τελευταία ἀνάπαυσή του, καθώς καὶ στό Νυμφαῖον, τὴν ἀγαπημένη του κατοικία” (Ὀστρογκόρσκυ).
   Όμως τί ἀπέγινε ὁ Ναὸς ἐκεῖνος; Τι ἀπέγινε τὸ ἄφθαρτο λείψανο τοῦ “Μαρμαρωμένου Βασιλιά”; Τι σχέση ἔχει μὲ τὸ “θρύλο” καὶ ποιὰ μὲ τὶς προφητεῖες γιὰ ἀνάκτηση τῆς Πόλης, ποῦ τόσο καὶ ὁ ἴδιος εἶχε πασχίσει;

   ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΟΠΟΥ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ! ΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ: http://www.noiazomai.net/spilaio.html


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου