Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013




ΟΤΑΝ ΒΓΟΥΝΕ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Μέσα δεκαετίας τοῦ 70 σουλατσάροντας στὴν παραλία τῆς φοιτητομάνας Θεσσαλονίκης. Ξένοιαστες στιγμὲς μὲ καλαμπούρι καὶ πειράγματα νεανικά. Στὴν φοιτητοπαρέα ὅλοι χαζογελοῦσαν ἐκτὸς ἀπὸ δύο κολλητούς μου. Ὁ Ἀνδρέας ἀπὸ τὴν προσφάτως τότε κατεχόμενη Κυρήνεια καὶ ὁ Κώστας ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Πονεμένες ἱστορίες καὶ οἱ δύο κρατοῦσαν τὴν σοβαρότητα τῶν συζητήσεων βοηθώντας μας μὲ τὶς ἐπώδυνες ἐμπειρίες του νὰ ἰσορροπήσουμε μέσα στὸν "παραλογισμό" τῶν χρόνων τῆς δῆθεν μεταπολίτευσης.
Ἔτσι τὰ λόγια τους τὰ κράτησα μαζὶ μὲ τὴν φιλία ποὺ σφράγισε τὸν φοιτητικό μας χρόνο. Μπορεῖ νὰ χαθήκαμε, ἀλλὰ δὲν χάνονται οἱ σοβαρὲς κουβέντες τους ποὺ μᾶς μετέφεραν κατευθείαν μέσα στὰ νάματα τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης.
Τὸν Κώστα ἀπὸ τὴν Πόλη τὸν θυμήθηκα πρόσφατα ὅταν διάβασα πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὰ παρακάτω.
Ἡ μετατροπὴ τῶν ἐρειπίων τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Στουδίου σὲ τζαμὶ καὶ ἡ ἐξελισσόμενη φιλολογία γιὰ τὴ μετατροπὴ καὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης σὲ τζαμί, προβάλλονται στὴν Τουρκία ὡς ἐξελίξεις ποὺ ἐνθουσιάζουν τὰ συντηρητικὰ στρώματα τῆς...
τουρκικῆς κοινωνίας.

Πράγμα ποὺ εἶναι καὶ στόχος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης ἐν ὄψει τῶν κρίσιμων δημοτικῶν ἐκλογῶν τοῦ προσεχοῦς Μαρτίου.
Τὸ ἐνδιαφέρον ὡς πρὸς τὴ Μονὴ τοῦ Στουδίου, ποὺ λειτουργεῖ ὡς μουσεῖο, πέρα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ σημασία τοῦ ναοῦ, σχετίζεται μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι διοικητικὰ ἡ Μονὴ ὑπάγεται στὸ μουσεῖο τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Ἡ Μονὴ κρατᾶ ἀπὸ τὸν πέμπτο αἰώνα. Μετατράπηκε σὲ τζαμὶ μετὰ τὴν Ἅλωση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ 1908 καὶ ἀφοῦ μεσολάβησαν σεισμοὶ καὶ πυρκαγιές, ἐγκαταλείφθηκε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λειτουργεῖ σήμερα ὡς μουσεῖο, ἀλλὰ σὲ μορφὴ ἐρειπίων.
Ἡ ἀπόφαση γιὰ ἐπισκευὴ τῆς Μονῆς Στουδίου καὶ τῆς μετατροπῆς της σὲ τζαμὶ ἐλήφθη ἀπὸ τὸ τουρκικὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο τὸν περασμένο Ἰανουάριο. Θὰ λειτουργήσει ὡς τζαμὶ «Ἰμραχὸρ Ἰλγιᾶς Μπέϊ», ὅπως ἀνακοίνωσε ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Γενικῆς Διεύθυνσης Βακουφίων, Ἀντνᾶν Ἐρτέμ, ὁ ὁποῖος διευκρίνισε πὼς τὸ ἔργο τῆς ἐπισκευῆς θὰ ἀρχίσει τὸ 2014.
Τὰ λόγια τοῦ φίλου μου ἦρθαν καὶ φτερούγισαν μέσα στὸ μυαλό μου.
Ἦταν οἱ ἐνθυμήσεις τῶν παιδικῶν του χρόνων στὴν Πόλη..
¨¨μικρὸ παιδάκι ἐπισκεπτόμουν τὴν γιαγιὰ στὸ πατρικό μας ποὺ ἔβλεπε φάτσα - φόρα τὸ ὕψωμα τοῦ Ξηρολόφου.
-Ξέρεις συνονόματε τί βρισκόταν πάνω σὲ αὐτὸν τὸν λόφο;
-Ποῦ νὰ ξέρω βρὲ φίλε , του ἀπαντοῦσα.
- Ἦταν ἡ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Στουδίου, γνωστὴ  καὶ ὡς Μονὴ Στουδίου ἢ τῶν ΑΚΟΙΜΗΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ. Ἦταν σπουδαῖο μοναστήρι ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή, χτισμένο στὸν Ξηρόλοφο, τὸν ἕβδομο λόφο τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ εἶχε σημαντικὴ συμβολὴ στὴ θρησκευτική, πολιτικὴ καὶ  πνευματικὴ ζωὴ τῆς Βασιλεύουσας.
Στὴν διάρκεια τῶν αἰώνων ἀπέκτησε μεγάλη φήμη καὶ ἀναδείχθηκε ὡς τὴν πλέον πολυπληθέστερη Μονὴ τῆς Πόλης  συνιστώντας πνευματικὸ κέντρο τῆς Αὐτοκρατορίας.
Οἱ μοναχοί της ὀνομάζονταν Στουδίτες καὶ ἡ ὀργάνωση τοῦ μοναστικοῦ βίου τοὺς ἀποτέλεσε πρότυπο γιὰ τὴν κοινοβιακὴ ζωὴ τῶν Ἁγιορείτικων μονῶν. Τρεῖς Αὐτοκράτορες ἀποσύρθηκαν ἐκεῖ καὶ ἔγιναν Στουδίτες, ἐνῶ τρεῖς Στουδίτες ἔγιναν Πατριάρχες.
Τὸ 1481, ἡ  Βασιλική τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μετετράπη σὲ τέμενος. Μετὰ κάηκε, ἀργότερά μού ἔλεγε ἡ γιαγιὰ  ἐπλήγη ἀπὸ σεισμὸ καὶ πρὶν τὴν καταστροφὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 20 ξανακάηκε καὶ ἔγινε ἐρειπιώνας.
Ἔτσι κάθε φορᾶ τὴν Πρωτομαγιὰ πηγαίναμε μὲ τὴν γιαγιὰ στὸ «Τζαμὶ τοῦ ἱπποτρόφου» ὅπως τὸ ἔλεγαν τώρα καὶ μαζεύαμε κόκκινες παπαροῦνες ποὺ φύτρωναν στὸ πανέμορφο ψηφιδωτὸ δάπεδο ποὺ διασώθηκε μὲ τὰ σχέδια καὶ τὶς μινιατοῦρες τῶν ζώων καὶ τῶν πουλιῶν ποὺ ἦταν ἐκτεθειμένα στὸν ἀέρα καὶ τὴν βροχή.
Ἡ γιαγιὰ μάζευε λουλούδια ἀπὸ ὅλο τὸ χορταριασμένο  περίτεχνο ψηφιδωτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ τμῆμα αὐτοῦ ποὺ ἀντιστοιχοῦσε στὸ ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ, Καὶ σὲ ἐμᾶς ἀπαγόρευε νὰ πατᾶμε τὸ κομμάτι αὐτό.
Τὴν τελευταία Πρωτομαγιά της, τὴν ἑπόμενη κοιμήθηκε, ἡ γιαγιὰ μάζεψε τὰ περισσότερα λουλούδια. Ὅταν ἐπιστέψαμε στὸ σπίτι, μᾶς εἶπε...
"όταν οἱ Τοῦρκοι θελήσουν νὰ ξανακάνουν τζαμὶ στὸ μέρος ποὺ μαζεύουμε λουλούδια θὰ βγοῦνε ἀπὸ ἐκεῖ  τὰ φαντάσματά του καὶ θὰ γεμίσει μὲ αὐτὰ ἡ Πόλη καὶ τότε ἀλλοίμονό τους !!!"
-Παγώσαμε, κατατρομάξαμε στὸ ἄκουσμα αὐτὸ σὰν παιδάκια καὶ ἀρχίσαμε ἀμέσως τὶς ἐρωτήσεις.
- Ποιὰ φαντάσματα γιαγιὰ θὰ βγοῦνε;
- Εἶναι ἀληθινὰ γιαγιὰ τὰ φαντάσματα;
-Στὴν ἀρχὴ ἡ γιαγιὰ σιώπησε ἀλλὰ γρήγορα ἔλυσε τὶς ἀπορίες μας.
"Αὐτὰ τὰ φαντάσματα παιδάκια μου εἶναι ΑΚΟΙΜΗΤΑ, πολλὲς φορὲς τὰ εἶδα μὲς στὴν νύχτα νὰ ψέλνουν καὶ νὰ λειτουργοῦν μέσα σὲ ἕνα Ὑπερκόσμιο ΦΩΣ ποὺ περιέβαλλε  τὶς ἐρημόπετρες ἀπέναντι. Εἶναι οἱ Ρωμηοὶ Καλογέροι ποὺ ποτὲ δὲν ἔφυγαν ἀπὸ ἐκεῖ".
-Εἴχαμε ἀνοίξει τὸ στόμα σὰν νὰ ἀκούγαμε παραμύθι, ἀλλὰ δὲν ἦταν παραμύθι γιατί ἡ γιαγιὰ μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε κάτι ποὺ ἔγινε πραγματικότητα τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ποὺ ἔφυγε ἀπὸ κοντά μας.
"Του χρόνου θὰ πάτε νὰ μαζέψετε λουλούδια μόνα σας, δὲν θὰ εἶμαι μαζί σας, ἀλλὰ θὰ εἶμαι μὲ τοὺς ΑΚΟΙΜΗΤΟΥΣ φίλους μου" καὶ στρεφόμενη σὲ ἐμένα ἀπὸ ὅλα τὰ ἐγγόνια της μου εἶπε...
"Εσύ Κώστα θὰ γίνεις μάστορας καὶ θὰ ξανακτίσεις τὸ σπίτι τῶν ΑΚΟΙΜΗΤΩΝ"
Ἐδῶ φίλοι μου τελειώνει ἡ ἱστορία τοῦ φίλου μου Κώστα ἀπὸ τὴν Πόλη. Δὲν μπορῶ νὰ γράψω ἄλλο γιατί μὲ ἐπίασε ἡ συγκίνηση καὶ σὲ σχέση μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ  βιώνουμε σήμερα.
Σημειωτέον ὅτι ὁ φίλος μου σπούδαζε ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου