H ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΠΗΓΗ: Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὁμώνυμο ἄρθρο τοῦ Ἀνδρέα Κυριάκου στό περιοδικό

«Τά Πάτρια» σέλ. 4-5, 57-61, 1996.

Κάποτε μοῦ μίλησε ὁ παππούς μου γιά ἕνα Κρητικό παπά, ἀληθινό παλικάρι, πού τό Γενάρη τοῦ 1919 λειτούργησε κάτω ἀπό τούς χιλιόχρονους θόλους τῆς Ἁγιᾶ-Σοφιᾶς! Πρωταγωνιστής αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, τό ὁποῖο δυστυχῶς ἀγνοοῦν πολλοί Ἕλληνες, ἦταν ἕνα ἀληθινό παλικάρι, ἕνα βλαστάρι τῆς λεβεντογέννας Κρήτης, τῆς ὁποίας τά ἀνδρεία παιδιά ἔδωσαν πάντα τό μεγάλο παρόν σ' ὅλους τους ἀγῶνες τοῦ Γένους, ἀπό τά πανάρχαια χρόνια ὡς τίς μέρες μας. Ἀναφερόμαστε στόν παπά-Λευτέρη Νουφράκη ἀπό τίς Ἅλωνες Ρεθύμνου, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιωτικός ἱερέας στή Β' Ἑλληνική Μεραρχία, μία ἀπό τίς δύο Μεραρχίες πού συμμετεῖχαν στίς ἀρχές τοῦ 1919 στό «συμμαχικό» ἐκστρατευτικό σῶμα στήν Οὐκρανία. Ἡ Μεραρχία αὐτή στό δρόμο πρός τήν Οὐκρανία στάθμευσε γιά λίγο στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Πόλη τῶν ὀνείρων τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία βρισκόταν τότε ὑπό «συμμαχική ἐπικυριαρχία», ὕστερα ἀπό τό τέλος τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου 

Μία ὁμάδα Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν μέ ἐπικεφαλῆς τό γενναῖο κρητικό καί μαζί του τόν ταξίαρχο Φραντζή, τόν Ταγματάρχη Λιαρομάτη, τό Λοχαγό Σταματίου καί τόν Ὑπολοχαγό Νικολάου ἀγνάντευαν ἀπό τό πλοῖο τήν πόλη καί τήν Ἁγιά-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στήν καρδιά τους τό μεγάλο μυστικό τους, τή μεγάλη ἀπόφαση πού εἶχαν πάρει τό περασμένο βράδυ, ὕστερα ἀπό πρόταση καί ἔντονη ἐπιμονή τοῦ λιονταρόψυχου Κρητικοῦ παπᾶ-Λευτέρη Νουφράκη. Νά βγοῦν δηλαδή στήν πόλη καί νά λειτουργήσουν στήν Ἁγιά-Σοφιά.

Ὅλοι τους ἦταν διστακτικοί, ὅταν ἄκουσαν τόν πάπα-Λευτέρη νά τούς προτείνει τό μεγάλο ἐγχείρημα. Ἤξεραν ὅτι τά πράγματα ἦταν πολύ δύσκολα. Ἡ Ἁγιά-Σοφιά ἦταν ἀκόμη τζαμί καί σίγουρα κάποιοι φύλακες θά ἦταν ἐκεῖ, κάποιοι ἄλλοι θά πήγαιναν γιά προσευχή, δέν ἦταν δύσκολο ἀπό τή μία στιγμή στήν ἄλλη νά γεμίσει ἡ ἐκκλησία. Ὕστερα ἦταν καί οἱ ἀνώτεροί τους πού δέν θά ἔβλεπαν μέ καλό μάτι αὐτή τήν ἐνέργεια, ἡ ὁποία σίγουρα θά προκαλοῦσε θύελλα ἀντιδράσεων ἀπό τούς «συμμάχους» γιά τήν «προκλητικότητά» της. Ἴσως μάλιστα νά δημιουργεῖτο καί διπλωματικό ἐπεισόδιο πού θά ἔφερνε σέ δύσκολη θέση τήν Ἑλληνική κυβέρνηση καί τόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Ὅμως ὁ παπά-Λευτέρης εἶχε πάρει τήν ἀπόφασή του, ἦταν ἀποφασιστικός καί κατηγορηματικός. Ἄν δέν ἔρθετε ἐσεῖς, θά πάω μοναχός μου! Μόνο ἕνα ψάλτη θέλω. Ἐσύ, Κωνσταντῖνε (Λιαρομάτη), θά μοῦ κάνεις τόν ψάλτη; Ἐντάξει, παππούλη, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ταγματάρχης, πού πῆρε καί αὐτός τήν ἴδια ἀπόφαση, κι ὅλα πιά εἶχαν μπεῖ στό δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πῆγαν καί οἱ ἄλλοι. Τό πλοῖο πού μετέφερε τή Μεραρχία εἶχε ἀγκυροβολήσει στ' ἀνοιχτά, γι' αὐτό ἐπιβιβάστηκαν σέ μία βάρκα στήν ὁποία κωπηλατοῦσε ἕνας Ρωμιός τῆς Πόλης καί σέ λίγο ἀποβιβάστηκαν στήν προκυμαία.

Ὁ Κοσμᾶς, ὁ ντόπιος βαρκάρης, ἔδεσε τή βάρκα καί τούς ὁδήγησε ἀπό τό συντομότερο δρόμο στήν Ἁγιά-Σοφιά. Ἡ πόρτα ἦταν ἀνοιχτή λές καί τούς περίμενε. Ὁ Τοῦρκος φύλακας κάτι πῆγε νά πεῖ στή γλώσσα του, ὅμως τόν καθήλωσε στή θέση του καί τόν ἄφησε ἄφωνο ἕνα ἄγριο κι ἀποφασιστικό βλέμμα τοῦ Ταξίαρχου Φραντζῆ. Ὅλοι μπῆκαν μέσα μέ εὐλάβεια καί προχώρησαν κάνοντας τό σταυρό τους.

Ὁ παπά-Λευτέρης ψιθύρισε μέ μεγάλη συγκίνηση: «Εἰσελεύσομαι εἰς τόν οἶκον σου, προσκυνήσω πρός Ναόν Ἅγιόν σου ἐν φόβω...». Προχωρεῖ γρήγορα, δέν χρονοτριβεῖ. Ἐντοπίζει τό χῶρο στόν ὅποιο βρισκόταν τό Ἱερό καί ἡ Ἁγία Τράπεζα. Βρίσκει ἕνα τραπεζάκι, τό τοποθετεῖ σ' αὐτή τή θέση, ἀνοίγει τήν τσάντα του, βγάζει ὅλα τά ἀπαραίτητα γιά τή Θεία Λειτουργία, βάζει τό πετραχήλι του καί ἀρχίζει.

Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν, ἀποκρίνεται ὁ Ταγματάρχης Λιαρομάτης καί ἡ Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιά-Σοφιά ἔχει ἀρχίσει. Μακάρι νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά τήν ὁλοκληρώσουμε, σκέφτονται ὅλοι, καί σταυροκοπιοῦνται μέ κατάνυξη. Οἱ ἀξιωματικοί μοιάζουν νά τά 'χουν χαμένα, ὅλα ἔγιναν τόσο ξαφνικά καί φαίνονται ἀπίστευτα Ἤ Θεῖα Λειτουργία προχωρεῖ κανονικά. Ἡ Ἅγια-Σοφιά ὕστερα ἀπό 466 ὁλόκληρα χρόνια ξαναλειτουργεῖται!

Ὅ παπά-Λευτέρης συνεχίζει.

Ὅλα γίνονται ἱεροπρεπῶς, σύμφωνα μέ τό τυπικό της Ἐκκλησίας. Ἀκούγονται τά «εἰρηνικά», τό «Κύριε ἐλέησον», «ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ...», πού γράφτηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰουστινιανό μέ τήν προσταγή καί τήν φροντίδα τοῦ ὁποίου χτίστηκε καί ἡ Ἁγιά-Σοφιά. Ἀκολουθεῖ ἡ Μικρή Εἴσοδος, τό «Τῃ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῳ...», ὁ Ἀπόστολος ἀπό τόν Ταξίαρχο Φραντζή καί τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα ἀπό τόν παπά-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου ἐκτελεῖ ὅ Ὑπολοχαγός Νικολάου. Στό μεταξύ ἡ Ἁγιά-Σοφιά ἀρχίζει νά γεμίζει μέ Τούρκους.

Ὁ παπά-Νουφράκης δέν πτοεῖται καί συνεχίζει. Οἱ ἄλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τόν ἀτρόμητο παπά καί πότε τούς Τούρκους, πού μέχρι ἐκείνη τή στιγμή παρακολουθοῦν σιωπηλοί μή μπορώντας ἴσως νά πιστέψουν στά μάτια τους, γιατί αὐτό πού γινόταν ἐκείνη τήν ὥρα μέσα στήν Ἁγιά-Σοφιά ἦταν πραγματικά κάτι τό ἀπίστευτο. Μετά τό Εὐαγγέλιο ἀκολουθεῖ τό Χερουβικό ἀπό τόν Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ἐνῶ ὁ παπά-Λευτέρης τοποθετεῖ τό ἀντιμήνσιο πάνω στό τραπεζάκι, γιά νά κάνει τήν Προσκομιδή. Οἱ Τοῦρκοι συνεχῶς πληθαίνουν. Οἱ ὧρες εἶναι δύσκολες, ἀλλά καί ἀνεπανάληπτες, ἐπικές.

Ὁ παπά-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει ἀπό τήν τσάντα ἕνα μικρό Ἅγιο Ποτήριο, ἕνα δισκάριο, ἕνα μαχαιράκι, ἕνα μικρό πρόσφορο κι ἕνα μικρό μπουκαλάκι μέ νάμα. Μέ ἱερή συγκίνηση καί κατάνυξη κάνει τήν προσκομιδή, ἐνῶ ὁ Λιαρομάτης συνεχίζει νά ψάλει τό Χερουβικό. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν Προσκομιδή, στρέφεται στόν Ὑπολοχαγό Νικολάου, τοῦ λέει ν' ἀνάψει τό κερί γιά νά ἀκολουθήσει ἡ Μεγάλη Εἴσοδος. Ὁ νεαρός Ὑπολοχαγός προχωρεῖ μπροστά μέ τό ἀναμμένο κερί καί ἀκολουθεῖ ὁ παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ἠμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεός...». Στή συνέχεια ἀκολουθοῦν οἱ «Αἰτήσεις»» καί τό «Πιστεύω», τό ὁποίο εἶπε ὁ Φρατζής .

Στό μεταξύ ἡ Ἁγιά-Σοφιά, ἔχει γεμίσει μέ Τούρκους κι ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν καί πολλοί Ἕλληνες τῆς Πόλης, πού βρέθηκαν ἐκεῖ αὐτή τήν ὥρα καί παρακολουθοῦν μέ συγκίνηση τή λειτουργία, χωρίς νά τολμοῦν νά ἐξωτερικεύσουν τά συναισθήματα τούς «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» δηλαδή τῶν Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τά δάκρυα, πού τρέχουν ἀπό τούς ὀφθαλμούς τους καί γιά νά μήν προδοθοῦν φροντίζουν καί τά σκουπίζουν πρίν γίνουν «πύρινο» ποτάμι καί τότε ποιός θά μποροῦσε νά τά συγκρατήσει.

Ἤ Λειτουργία στό μεταξύ φτάνει στό ἱερότερο σημεῖο της, τήν Ἀναφορά. Ὁ παπά-Λευτέρης, μέ πάλλουσα ἀπό τή συγκίνηση φωνή, λέει: «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν, Σοῖ προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».Ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί γονατίζουν καί ἡ φωνή τοῦ Ταγματάρχη Λιαρομάτη ἀκούγεται νά ψέλνει τό «Σέ ὑμνοῦμεν, Σέ εὐλογοῦμεν, Σοί εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καί δεόμεθά Σου, ὁ Θεός ἠμῶν». Σέ λίγη ὥρα ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Κυρίου μας ἔχει τελειώσει στήν Ἁγιά-Σοφιά, ὕστερα ἀπό 466 ὁλόκληρα χρόνια!! Ἀκολουθεῖ τό «Ἄξιον ἐστίν», τό «Πάτερ ἠμῶν», τό «Μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε» καί ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί πλησιάζουν καί κοινωνοῦν τά Ἄχραντα Μυστήρια. Ὁ παπά-Λευτέρης λέει γρήγορα τίς εὐχές καί ἐνῶ ὁ Λιαρομάτης ψέλνει τό «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον...» καταλύει τό ὑπόλοιπο  τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἀπευθυνόμενος στόν Ὑπολοχαγό Νικολάου τοῦ λέει: «Μάζεψε τά γρήγορα ὅλα καί βαλτά μέσα στήν τσάντα»,Ὕστερα κάνει τήν Ἀπόλυση! Ἡ Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιά-Σοφιά, ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ἕνα ὄνειρο δεκάδων γενεῶν Ἑλλήνων ἔχει γίνει πραγματικότητα. Ὁ παπά-Νουφράκης καί οἱ τέσσερις ἀξιωματικοί εἶναι ἕτοιμοι νά ἀποχωρήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στό πλοῖο. Ἤ Ἐκκλησία ὅμως εἶναι γεμάτη Τούρκους, οἱ ὁποίοι ἔχουν ἀρχίσει νά γίνονται ἄγριοι, ἐπιθετικοί συνειδητοποιώντας τί ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ. Ἡ ζωή τους κινδυνεύει ἄμεσα.

Ὅμως δέ διστάζουν, πλησιάζει ὁ ἕνας τόν ἄλλο, γίνονται «ἕνα σῶμα», μία γροθιά καί προχωροῦν πρός τήν ἔξοδο.

Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἕτοιμοι νά τούς ἐπιτεθοῦν, ὅταν ἕνας Τοῦρκος ἀξιωματοῦχος παρουσιάζεται μέ τήν ἀκολουθία του καί τούς λέει: «Ντουροῦν χέμεν» (ἀφῆστε τους νά περάσουν). Τό εἶπε μέ μίσος. Θά ἤθελε νά βάψει τά χέρια του στό αἷμα τους, ὅμως ἐκείνη τή στιγμή ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει, αὐτό ἐπέβαλαν τά συμφέροντα τῆς πατρίδας του, δέν ἦταν χρήσιμο γι' αὐτούς νά σκοτώσουν τώρα πέντε Ἕλληνες ἀξιωματικούς μέσα στήν Ἁγιά- Σοφιά. Δέν ξεχνᾶ ὅτι στ' ἀνοιχτά τῆς Πόλης βρίσκονται δύο ἑτοιμοπόλεμες Ἑλληνικές Μεραρχίες κι ἀκόμη ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη βρίσκεται οὐσιαστικά ὑπό την επικυριαρχία τῶν νικητῶν τοῦ Α' Παγκοσμίου Πολέμου στούς ὁποίους βέβαια δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ Τοῦρκοι. Στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων οἱ Τοῦρκοι ὑποχωροῦν. Ὁ παπά-Νουφράκης καί οἱ ἄλλοι ἀξιωματικοί βγαίνουν ἀπό τήν Ἁγιά-Σοφιά κατευθυνόμενοι πρός τήν προκυμαία, ὅπου τούς περιμένει ἡ βάρκα. Ἕνας μεγαλόσωμος Τοῦρκος τούς ἀκολουθεῖ, σηκώνει ἕνα ξύλο καί ὁρμᾶ γιά νά χτυπήσει τόν παπά-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ὅτι αὐτός ὁ παπάς εἶναι ὁ ἐμπνευστής, ὁ δημιουργός αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ὁ ἡρωικός παπάς σκύβει γιά νά προφυλαχθεῖ, ἀλλά ὁ Τοῦρκος καταφέρνει καί τόν χτυπᾶ στόν ὦμο. Λυγίζει τό σῶμα του ἀπό τόν ἀβάσταχτο πόνο, ὅμως μαζεύει τίς δυνάμεις του, ἀνασηκώνεται καί συνεχίζει νά προχωρεῖ.

Στό μεταξύ ὁ Ταγματάρχης Λιαρομάτης καί ὁ Λοχαγός Σταματίου ἀφοπλίζουν τόν Τοῦρκο, πού εἶναι ἕτοιμος γιά νά δώσει τό πιό δυνατό κι ἴσως τό τελειωτικό χτύπημα στόν παπά. Ἤδη, πλησιάζουν στή βάρκα. Μπαίνουν ὅλοι μέσα.

Ὅ Κοσμᾶς μαζεύει τά σχοινιά καί ἀρχίζει γρήγορα νά κωπηλατεῖ. Σέ λίγο βρίσκονται πάνω στό ἑλληνικό πολεμικό πλοῖο ἀσφαλεῖς καί θριαμβευτές. Βέβαια ἀκολούθησε διπλωματικό ἐπεισόδιο καί οἱ «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν ἔντονα στόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ὁ ὁποῖος ἀναγκάστηκε νά ἐπιπλήξει τόν παπά-Λευτέρη Νουφράκη. Ὅμως κρυφά ἐπικοινώνησε μαζί του καί «τόν ἐπαίνεσε καί συνεχάρη τόν πατριώτη ἱερέα, πού ἔστω καί γιά λίγη ὥρα ζωντάνεψε μέσα στήν Ἁγιά-Σοφιά τά πιό ἱερά ὄνειρα τοῦ Ἔθνους μας». Αὐτό ἦταν σέ γενικές γραμμές τό ἱστορικό τῆς Θείας Λειτουργίας πού ἔγινε ὕστερα ἀπό 446 χρόνια στήν Ἁγιά-Σοφιά ἀπό τόν ἡρωικό παπά-Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οἱ περισσότεροι Νεοέλληνες τό ἀγνοοῦμε.

Τό ὄνομα τοῦ λιονταρόψυχου Κρητικοῦ δέ λέει τίποτε στό νοῦ καί στήν καρδιά μας. Κι ὅμως αὐτός ὁ ἁπλός παπάς, ἀπό τίς Ἅλωνες Ρεθύμνου, σήκωσε πάνω στούς ὤμους του καί ζωντάνεψε, ἔστω καί γιά λίγο, ἕνα ἀπό τά πιό ἐπικά, πιό, ἱερά πιό ἅγια ὄνειρα.

http://www.pigizois.net