Ἁγιορείτες Γέροντες, λένε πώς ο Μαρμαρωμένος Βασιλιὰς εἶναι ὀ Άγιος Ἰωάννης Δούκας Βατάτζης ὁ Ἐλεήμων, ὁ Αὐτοκράτορας δηλαδὴ Νικαίας, ὁ ὁποίος βρέθηκε παντελῶς ἄφθαρτος στὸν τάφο του στήν Μικρασία, τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καὶ τὰ βασιλικά του ἐνδύματα! http://noiazomai.tripod.com/vatatzis.html

  Ὅμως μὲ τὶς ἁλώσεις τῶν Φράγκων καὶ τῶν Τούρκων, χάθηκαν τὰ ἴχνη τοῦ ἁγίου ἄφθαρτου καὶ ὁλόσωμου λειψάνου, τὸ ὁποῖο βρίσκεται ὅπως φαίνεται στήν Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σὲ μυστικὸ σπήλαιο, τὸ ὁποῖο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, πού φυλοῦν τὸ ἱερὸ μυστικὸ γιὰ αἰῶνες, ἀναμένοντας τὴν ἔγερση τοῦ μαρμαρωμένου!

     Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - δεκαετία 1950

  Τὴν πρώτη βάσιμη καὶ ἀξιοπιστη μαρτυρία τὴν ἔχουμε διὰ στόματος του μεγάλου Γεροντος Ἐφραιμ τῆς Ἀμερικῆς, τέως  Καθηγουμενου της Ι. Μ. Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους, ὁ ὁποῖος ἔχει διηγηθεῖ ὄτι τήν πληροφορία γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἰωάννη, τοὺς τὴν μετέφερε πρὶν τὸ 1955 στὸ Ἅγιον Ὅρος ὀ Αρχιερεύς Ἱερόθεος ἐκ Μικρασίας, ὁ ὁποῖος μάλιστα τὸν εἶχε χειροτονήσει! Αὐτὸς ὁ Ἀρχιερέας Ἰερόθεος τοὺς εἶπε πώς εἶχε δεῖ μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια τὸν κοιμώμενο Βασιλέα Ἰωάννη!

  Νά τί εἶχε διηγηθεῖ συγκεκριμένα ὀ Γέροντας Εφραιμ τῆς Ἀμερικῆς, τὸ ὁποίο πρωτακούσαμε ἄφωνοι πρὶν 14 σχεδὸν χρόνια στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ κασέτα μὲ τὴ φωνὴ τοῦ ἴδιου τοῦ γέροντα:

   " …Ὑπάρχει κοιμώμενος Στρατηγὸς ὀνόματι Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος, τότε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ θὰ ὑποδείξει εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι αὐτὸς θὰ βασιλεύσει τώρα. Θὰ τοὺς ὑποδείξει μὲ τὸ δάχτυλό του τὸν τόπο καὶ θὰ τὸν καλέσουν νὰ ἡγηθεῖ καὶ νὰ βασιλεύσει εἰς τὸν ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο λαό. Καὶ θὰ γίνει αὐτό.

   Πρὶν ἀπὸ χρόνια εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος ἦταν ἔνας Αρχιερεας ὀνόματι Ἰερόθεος. Αὐτὸς ἦρθε ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν ἔβαλε στὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ἦταν ἕνας ἅγιος Ἀρχιερέας, στὸν τύπου τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπὸ αὐτὸν τόν ἅγιον Ἀρχιερεα ἀξιώθηκα τῆς Ἱεροσύνης. Ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Εὐλογημένος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ!

   Ἕνα θὰ σᾶς πῶ. Ἀγρυπνίες ποῦ κάμναμε! Δεκαπέντε ὧρες ἀγρυπνία, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὀγδοηκοντούτις γέρων, δεν εκάθετοκαθολου στὸ κάθισμα. Ἀπὸ τὸ θρόνο κατέβαινε στὸ στασίδι πάλι ὄρθιος. Καὶ στὴν Λειτουργία τρεῖς ὧρες ποῦ ἀκολουθοῦσε μετὰ τὴν πολύωρη Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὄρθιος! Τὸν βάζαμε μία καρέκλα νὰ καθίσει καὶ δὲν ἤθελε. Ἔλεγε «ἀκόμη ἡ Παναγία μας δὲν μὲ κούρασε» καὶ ἂς ἔτρεμε ὅλος ἀπὸ τὴν κούραση.

   Αὐτὸς ὁ ἅγιος Ἀρχιερέας, αὐτὸς μας εἶπε. Αυτός εἶδε τὸν κοιμώμενο αὐτὸν Στρατηγὸ Ἰωάννη, πού θὰ ἀναστηθεῖ ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος μεγάλος αὐτὸς Παγκόσμιος Πόλεμος! Τὸν εἶδε!. Διότι χείλη ἀρχιερέως καὶ ἱερέως οὐ ψεύδονται.

   Λοιπὸν μᾶς εἶπε τὴν ἀλήθεια. Καὶ τὸν ρωτήσαμε. Διότι ζοῦσε τότε και ὁ μακαριστός μου καὶ ὁ ἅγιος γέροντας μου (σ.σ. ὁ περιφημος Ιωσὴφ Ἡσυχαστὴς και Σπηλαιώτης) καὶ ὅλοι μαζὶ συνοδεία, τὸν εἴχαμε πάρει στὸ ἐκκλησάκι μας καὶ ἐκεῖ καθίσαμε καὶ τὸν κάμναμε τὶς ἐρωτήσεις. Καὶ μᾶς τὰ ἔλεγε. Τὰ ἀκούσαμε μὲ τὰ αὐτιά μας.

   Λέει «ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κοιμώμενος βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ»!

   Τοῦ λέμε «ποτε Γέροντα; Πότε ἅγιε Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ»;  

   Λέει, «ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»!

   Καὶ ἐπίσης μᾶς εἶπε ὅτι «τὸ δεξί του χέρι εἶναι στὴ λαβὴ τοῦ σπαθιοῦ! Τὸ ὁποῖο σπαθὶ εἶναι μὲς στὴν θήκη».

   Καὶ μᾶς ἔλεγε «ὅταν τὸ σπαθὶ βγεῖ ἀπὸ τὴ θήκη του, τότε θὰ ἀρχίσει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος».

   Καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν περιέργειά μας τοῦ λέγαμε:

   «Σεβασμιότατε πόσο ἀπέχει τὸ σπαθὶ ἀπὸ τὴν θήκη»;

   «Ὀλίγοι πόντοι ἐναπέμειναν γιὰ νὰ βγεῖ» λέει…"!

   Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἀρχιερέως Ἰεροθέου ἔγινε λίγο πρὶν τὰ γεγονότα τοῦ Πογκρὸμ τοῦ 1955 σὲ Κωνσταντινούπολη καὶ Σμύρνη, ζῶντος τοῦ ὀσίου Γεροντος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστῆ τοῦ Σπηλαιώτη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1959 μ.Χ..

    Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ - δεκαετία 1970

   Ἡ παρακάτω μαρτυρία ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ διαδίκτυο:

   "Ἡ διήγηση πού ἀκολουθεῖ περιγράφει την επίσκεψη ἑνὸς Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου στὴν Κωνσταντινούπολη μέσα στὴ δεκαετία τοῦ 70.

   Ἐκεῖ εἶχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κων/πολης. Σὲ συζήτηση πού εἶχε μαζί τους γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ἦρθε καὶ τὸ θέμα τῆς ἐπανάκτησης τῆς Πόλης.

   Τότε οἱ Τοῦρκοι καθηγητὲς (πού ἀπ΄ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἤταν κρυπτοχριστιανοί) του εἶπαν:

   "Θέλεις νὰ σὲ πᾶμε νὰ δεῖς κάτι μοναδικό, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ σοὺ δέσουμε τὰ μάτια καθ΄ὄλη την διαδρομή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖς νὰ ἐντοπίσεις τὸ μέρος. Γιατί αυτο πού θα αντικρύσεις, ἀποτελεῖ ἑπτασφράγιστο μυστικό"!

    Ἐκεῖνος δέχτηκε καί ξεκινησαν μὲ ἔνα τζίπ, αὐτὸς μὲ δεμένα τὰ μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὥρα πού ἔκαναν νὰ φτάσουν στονπροορισμό τους, ὑπολόγισε πώς πρέπει νὰ ἦταν περὶ τά 10 χιλιόμετρα εξω απ΄ τὴν Κων/πολη. Τὸν κατέβασαν μὲ δεμένα μάτια καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ ἕνα μέρος πού ἀπ΄ τὴν ὑγρασία κατάλαβε ὅτι ἦταν σπήλαιο.

   Προχώρησαν ἀρκετὰ μέσα στὸ σπήλαιο καὶ ὅταν ἔφθασαν σὲ μία ἐσωτερικὴ στοὰ τοῦ σπηλαίου τοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια. Αὐτὸ πού ἀντίκρυσε ὑπερέβαινε ὅ,τι μποροῦσε νὰ εἴχε πρίν φανταστει! Ἡ στοὰ ἦταν ἀρκετὰ μεγάλη καὶ σὲ κάποιο σημείο ὑπηρχε ἕνας ἀνοικτὸς τάφος χωρὶς κανένα διακριτικό. Μέσα στόν ταφο εἶδε ἕνα ἄνδρα ντυμένο μὲ ροῦχα βασιλικὰ τῆς Ρωμαΐκῆς αὐτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυροὺς σταυρούς στούς ὥμους, ἀλλὰ τὸ συγκλονιστικὸ ἦταν ὅτι ὁ ἄνδρας αὐτὸς ἦταν σὰν ζωντανὸς πού κοιμᾶται, εἶχε δηλαδὴ ροδαλὸ χρῶμα σὰν ζωντανός. Ἔφερε πλήρη πολεμικὴ ἐξάρτιση τῆς ἐποχῆς καὶ εἶχε τὸ χέρι του στὸ ξίφος τὸ ὁποῖο ἦταν βγαλμένο σχεδὸν ὅλο ἀπέμεναν δὲ λίγα ἑκατοστὰ γιὰ νὰ ἀποσπαστεῖ ἀπο τή θηκή του. καί ἐνώ παρατηροῦσε ἄναυδος, οἱ φίλοι του τοῦ εἶπαν:

   "Αὐτὸς εἶναι ὀ δούξ Ἰωάννης Βατάτζης, βασιλεὺς τῆς Νίκαιας, αὐτὸς θὰ ἡγηθεῖ τοῦ γένους τῶν Ρωμιῶν. Τό μυστικὸ αὐτὸ μεταδίδεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, σὲ κάποιους ἔμπιστους καὶ ἡ παράδοση λέει ὄτι ὅταν θα βγεί το σπαθὶ τοῦ τελείως ἀπ΄ τὸ θηκάρι, οἱ Ἕλληνες θὰ πάρουν πίσω ὅτι ἔχασαν τότε. Καί είναι γεγονός, τὸ ἔχουμε παρατηρήσει ὄτι τό ξίφος μετακινεῖται κατά ἕνα-δύο χιλιοστά τήν πενταετία" (δὲν εἶναι βέβαιο τὸ διάστημα).

  Τοῦ ἔδεσαν τὰ μάτια πάλι καὶ ἐπέστρεψαν. Φίλος φίλου τοῦ καθηγητοῦ καί αὐτόπτου μαρτυρος, τὸ ἔχει διηγηθεῖ γύρω στὸ 1992 ἀπ' εὐθείας σὲ ἀδελφικό μου φίλο, γιατρό, ἀναπληρωτὴ διευθυντὴ κλινικῆς, πιστὸ καὶ σοβαρὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μοῦ τὸ μετέφερε.

   Τότε ἤμασταν πολὺ δύσπιστοι. Μάλιστα ἐγὼ τὸ εἰπα στόν γέροντά μου πού εἴναι δυσκολόπιστος σ΄αὐτὰ καὶ ἔχει διάκριση καὶ τὸ ἄκουσε μὲ προσοχή. "Γιατί ὄχι;" τὸν ἄκουσα ἔκπληκτος νὰ μοῦ λέει, "τὸ κρατᾶμε στὴν καρδιά μας ἀφοῦ εἶναι προσδοκία μᾶς και ἐφ΄ ὅσον οἱ ἅγιοί μας ἔχουν πεί ὅτι θὰ γίνουν αὐτά, δὲν ψεύδονται". Ναι, ἀλλά εἶναι ὁ Βατάτζης ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ; τὸν ρώτησα. "Πολὺ πιθανόν" μοῦ ἀπήντησε. Ξέροντας τὸν γέροντά μου κι ἐγὼ κι ὁ φίλος μου θεωρήσαμε τὴν ἀπάντησή του σὰν ἀπόλυτη ἐπιβεβαίωση. Παρ΄ ὅλα αὐτὰ ἤμασταν ἀκόμα ἐπιφυλακτικοί.

   Πολὺ ἀργότερα τὸ διασταυρώσαμε μὲ ἕνα βίντεο ὅπου μιλάει ὁ γέρων Εφραιμ, κτήτωρ πολλῶν μοναστηριῶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ λέει πώς στὸ Ἄγ. Ὅρος εἶχε γνωρίσει ἕναν ἅγιο ἀρχιερέα τόν Μηλιτουπόλεως Ἱερόθεο πού ζοῦσε τότε μονάζοντας στὸ Ἄγ. Ὅρος καὶ τοῦ εἶχε διηγηθεῖ ὅτι σέ ἐπισκεψή του τὸ 1952 στὴν Κων/πολη εἶχε δεῖ (κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες δὲν ξέρω) ἀκριβῶς τὰ ἴδια πού περιγράφω πιό πάνω. Μάλιστα ἔλεγε "στὸν γ. Εφραίμ ὅτι "...λίγα ἑκατοστὰ παιδάκι μου εἶχε γιὰ νὰ βγεῖ τὸ σπαθί ἀπ΄το θηκάρι του...". Τοῦ τὸ διηγήθηκε τὸ 1955 καὶ φοβόταν (μὲ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων απ΄την Πόλη) μήπως εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου πολέμου. Στό βίντεο αὐτὸ ὁ γέρων Εφραιμ τονιζει:"...καὶ χείλη Ἁγίου Αρχιερερεως οὐ ψευδονται...""

   Καὶ ἡ παραπάνω μαρτυρία ἐπικαλεῖται τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Γέροντος Εφραίμ τῆς Ἀμερικῆς.

   Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ - δεκαετία 1980

   Ἡ ἑπόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σέ ἄρθρο τῆς δημοσιογράφου Ἐλένης Κυπραίου – πρώτης παρουσιάστριας τῆς Ἑλληνικῆς Τηλεόρασης -  παραμονὴ τῆς Ἁλώσεως, 28 Μαΐου του 1990. Ανάμεσα στὰ ἄλλα, ἀναφέρει μία συνταρακτικὴ ἀποκάλυψη:

  "Πρὶν μερικὰ χρόνια λοιπόν, λιγότερα ἀπὸ δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν, ἀπ’ τὴ μία κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἔβρου, στὰ σύνορα, πού διαιροῦν τὴ Θράκη μας στὰ δύο, ἀντίστοιχα, Ἕλλην καὶ Τοῦρκος στρατηγός. Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθεῖ μὲ στενὴ μεταξύ τους φιλία. Πολὺ περισσότερο πού ὁ Τοῦρκος στρατηγός, εἶχε σύζυγο Ἑλληνίδα.

   Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς νὰ μετατεθοῦν γιὰ ἄλλη ὑπηρεσία, προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος τὸν Ἕλληνα συνάδελφό του.

   «Τόσον καιρό», τοῦ εἶπε, «περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορὲς πού ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας , μεταξύ τους, δὲν ἐπηρέασαν τὴ φιλία μας. Ἀλλὰ κι’ ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τὴ φιλία ἱερή. Θὰ ἤθελα αὔριο τὸ βράδυ νὰ σοὺ τὸ ἀποδείξω».

   Τὴν ἑπόμενη, στὶς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στὸ ἰδιωτικὸ αὐτοκίνητό του Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν. Ἐρημικοὶ οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτὴ κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρὸς την Πόλη. Κοντὰ μεσάνυχτα πρέπει νὰ πλησίασαν στὶς παρυφές της, Ὕπνος βαθὺς εἶχε καθηλώσει στὰ κρεβάτια τοὺς κατοίκους της. Ἡσυχία στοὺς δρόμους.

   Γρήγορος, ὁ ὁδηγὸς Τοῦρκος, μπῆκε, βγῆκε ἀπὸ στενά, ἀπὸ περιπεπλεγμένα σὰν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα ἀφέγγαρη. Ἔσβησε τὴ μηχανή, σταμάτησε μπροστὰ σὲ καγκελόπορτα μὲ γραφὲς στὰ Ἑλληνικά.

   Ὁ γοργὸς ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δὲν ἄφηναν στὸν Ἕλληνα περιθώρια νὰ ψάξει, οὔτε καν νὰ προβληματισθεῖ. Ἀκολουθοῦσε τὸν Τοῦρκο πειθήνια, σὰν αὐτόματο, χωρὶς φόβο, μὲ περίσσια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε καν πού τοῦ πέρασε ἀπ’  τὸ μυαλό, πώς μποροῦσαν νὰ ’ναι καὶ κακὲς οἱ προθέσεις του.

   Στάθηκαν μπροστὰ σέ διπλομανταλωμένη σιδερένια στενὴ θύρα. Ἔβγαλε κλειδὶ ἀπ’ τὴν τσέπη τοῦ ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Υπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιναν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καὶ κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Περπάτησαν κι οἱ δύο, σὲ διαδρόμους, χωρὶς νὰ σκοντάφτουν. Τοὺς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στὰ τυφλά; Ποῦ κατευθύνονταν; Ἀνάστροφα στὸ χρόνο. Σὲ ποιὸν χρόνο; Τὸν ἀνθρώπινο ἢ τὸν Θεϊκό;

   Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλὰ δὲν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δὲν μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν περιπλάνηση. Μὰ οὔτε καὶ πρόφταινε νὰ προβληματιστεῖ. Ἀκολουθοῦσε. Μὲ τὴν βεβαιότητα, πώς ἡ στιγμὴ ἦταν μοναδική. Πώς δὲν θὰ ’χε τὴν εὐκαιρία, ποτὲ ξανά, νὰ τὴν ξαναζήσει. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε; Ὑπνοβατοῦσε; Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, πού μόνο σὲ ἐλαφρὺ ὕπνο βαδίζει κανείς; Ἕνα ἦταν σίγουρο: Δὲν θὰ ξανάβρισκε ποτὲ τὸν δρόμο. Δὲν θὰ τὸν ξανάβρισκε χωρὶς ὁδηγό.

   Είχαν φτάσει στὸ τέρμα. Θύρα καὶ πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαριὰ σιωπή. Ἡ σιγὴ τῆς ὕστατης ὥρας. Πού ἦρθε νὰ διακόψει μόνο τὸ τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τό γκρίνιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου.

   Μισάνοιξε ἡ βαριὰ θύρα. Ἰσχνὸ φῶς στὸ ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο;

   Καὶ τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος:

   «Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν πιστεύετε στὸν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ; Δὲν λέτε καὶ ξαναλέτε μεταξύ σας, πώς βόλι ἐχθροῦ δὲν τὸν ἄγγιξε; Πώς δὲν τὸν κατάπιε τὸ μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλης; Ἀλλὰ πώς τὸν τράβηξε ἡ Παναγιὰ στὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ τὸν κάνει Ἀθάνατο. Δὲν εἶστε βέβαιοι πῶς ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δὲν εἶναι θρύλος. Ψεύτικη ἐλπίδα. Ὀνειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δὲς καὶ μόνος σου».

   Στό πάτωμα, μισοανασηκωμένο στόν ἕνα ἀγκώνα ὁ Ἕλληνας εἶδε, εἶδε μὲ τὰ μάτια του, τὸν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.

   Ρίγος μεταφυσικὸ τὸν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ’ τὰ δάκρυα τὰ μάτια μου. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασή του. Ἔκανε τὸ σταυρό του. Μπροστά του, ἐκεῖ, σὲ ἀπόσταση ἀνάσας, τὸ ΘΑΥΜΑ. Κι ἦταν αὐτός, ὁ τυχερός, πού εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ τὸ ζήσει μὲ τὶς αἰσθήσεις του. Σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο.

   Πηχτὴ ἡ σιωπή, σχεδόν, κοβόταν μὲ τὸ μαχαίρι.

   Μίλησε καὶ πάλι ὁ Τοῦρκος:

   «Πρὶν μερικὰ χρόνια κειτόταν στὸ ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἄρχισε σιγὰ – σιγὰ ν’ ἀνασηκώνεται. Πᾶμε».

   Ξανάκλεισαν τὴ θύρα. Τήν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τὴν αὐλὴ ἀπ’ τὰ ὑπόγεια. Ξαναπέρασαν τήν καγκελένια πόρτα.

   Δὲν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ’ τὶς πατημασιές τους. Κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε δεῖ. Μπῆκαν στὸ αὐτοκίνητο πῆραν τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Σιωπηλοί. Χωρὶς ν’ ἀνταλλάξουν κουβέντα.

   Δὲν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει σὰν ἔφτασαν στὸν Ἔβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά.

   Τὸ ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικὰ πρὸς τὸ Αἰγαῖο.

   «Γυρίζει πίσω τὸ ποτάμι», μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγὸς «Γυρίζει ὅταν τὸ θελήσει ὁ Θεός».

   Ὑπηρέτησε ἀργότερα στὸ Κέντρο.

   Προτοῦ ἀποστρατευθεῖ θεώρησε ὑποχρέωση του ν’ ἀποκαλύψει τὸ μεγάλο μυστικὸ στὴν προσωπικότητα πού μᾶς τὸ ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καὶ τὸν στρατηγό, κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς. Κάναμε καὶ μεῖς τὸ σταυρὸ μᾶς μουρμουρίζοντας «Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ»"!

   Ὁ Στρατηγὸς ἀναφέρεται πώς κοιμήθηκε τὸ 2001 καὶ τὴ μαρτυρία ἐπιβεβαίωσε ἡ ἀδελφή του Ἑλένη, ἡ ὁποία ἀνέφερε ἐπιπρόσθετα πώς ὁ ἀδερφὸς της εἶχε δεῖ και μια ἐπιγραφὴ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοὺ  Μαρμαρωμένου Βασιλέα, πού ἔγραφε τὸ ὄνομα "Ἰωάννης"! Η  ἐξακρίβωση τῶν παραπάνω περιγράφεται καὶ στὸ βιβλίο http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos10th.pdf σέλ. 32

   ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ

   Σύμφωνα μὲ τὶς παραπάνω μαρτυρίες (πολλὰ στενάκια - ἑλληνικὰ γράμματα) ὁ Μαρμαρωμένος πρέπει νὰ βρίσκεται κάπου στην Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι πράγματι ΙΩΑΝΝΝΗΣ!

   Ἀφοῦ ὑπάρχουν καὶ διάφοροι Βυζαντινοὶ Χρησμοὶ καὶ Προφητεῖες Ἁγίων μας, ποῦ μιλοῦν ἐπακριβῶς γιὰ αὐτόν, ἀναφέροντας τὸ ὄνομα "Ἰωάννης" καὶ προσδιορίζουν τὸ μέρος πού βρίσκεται:

   1. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ γράφει: "ἀπέλθετε επί τὰ δεξιὰ μέρη της Ἑπταλόφου, καὶ ἐκεί εὐρησεται ἄνθρωπον ἐπί δύο κίονας, ἰστάμενον ἐν κατηφείᾳ πολλή (ἔσται δε λαμπρὸς τὸ εἶδος, δίκαιος, ἐλεήμων, φορῶν πενιχρά, τὴ ὄψει αὐστηρὸς καὶ τὴ γνώμη πράος) ἔχοντα ἐπὶ τόν δεξιόν αὐτοῦ πόδα καλάμου τύλωμα, καὶ φωνὴ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου κηρυχθήσεται, συνήσατε αὐτόν Βασιλέα, και δώσουσιν αὐτῳ εἰς τήν δεξιάν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αὐτῳ,ἀνδρίζου Ιωαννη, καὶ ἴσχυε καὶ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου, κίι ἐπάρας τήν ρομφαιαν παρά ἀγγέλου, πατάξει τούς Ἰσμαηλίτας Αἰθίοπας, καί πάσαν γενεάν ἄπιστον"!

   2. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΣΎΜΦΩΝΩΝ (χωρὶς φωνήεντα) ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (τὴν ὁποία ἀποκωδικοποίησε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος) γράφει: "σπεύσατε πολλά σπουδαιως εἰς τὰ δεξιὰ μέρη ἄνδρα εὔρητε γενναίον θαυμαστόν καί ρωμαλέον τούτον ἔξετε δεσπότην"!

   3. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ αναφέρει: " Ἐν γὰρ ταῖς ἐσχάτοις ἠμεραις ἀναστησει Κύριος ὁ Θεὸς βασιλέα ἀπὸ πενίας καὶ πορεύεται ἐν δικαιοσύνη πολλή..."

   4. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ γράφει σχετικά: "Καὶ τότε ἐξυπνησει ὁ Ἅγιος Βασιλεύς, ὁ ἐν ἀρχὴ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ το ι, καὶ ἐν δὲ τῷ τέλει σ, ἔχων, ἀ σημαίνουσι σωτηριαν...." δηλαδὴ τὸ ὄνομα Ἰωαννης.

   5. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ-ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ:

   "Περί τοΰ θρυλουμένου πτωχοῦ ἐκλεκτοῦ βασιλέως, τοῦ γνωστοΰ καί ἀγνώστου, τοῦ κατοικοῦντος ἐν τῃ ἄκρᾳ της Βυζαντιδος. Ὃ ἀληθινὸς βασιλεύς... ὂν ἐδίωξαν τῆς οἰκίας αυτόῦ οἱ ἄνθρωποι... εἰς τό τέλος τῶν Ίσμαηλιτἐν άποκαλυφθήσεται...ἔν ἠμερᾳ Παρασκευή, ὥρα τρίτη... ἀποκαλυφθήσεται..."

   Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: "Ἐρωτώσι  δὲ τὸν Βασιλέα, γέλοντες πῶς ἀκούει τὸ ὄνομά σου; ὁ δὲ ἀποκριθεῖς λέγει, ὁ πτωχός, ὀ πτωχολέων, τὸ ὄνομα μου Ιω, τῶν πάντων ἤμην δραπέτης, καί ἤλθον να πληρώσω μόνον τὰς λστ' ἡμέρας. ἐγὼ εἰμὶ ὀ ο βασιλεὺς ὁ πένης. π ἐλεῶν πτωχοὺς καὶ πένητας, τὸ δὲ ὄνομά μου, ἰώτα και ω, σὺν τὴ μακρά, ὁ λέγεται Ιω, καί ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον εἰς Χριστιανῶν πρεσβείαν, ἴνα φυλάττω χρόνους λστ'. Ἔπειτα πορεύομαι, ὄθεν ἐξῆλθον, εἴτα ἔρχεται καὶ ὁ λύκος ὀλίγας τινας ἠμέρας"! "Ἰω" ὅμως σημαίνει "Ἰωάννης" καὶ ὡς "λύκος" νοεῖται ὁ "Ἀντίχριστος", ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὸν Ἅγιο Βασιλέα, ἐπειδὴ πρέπει νά προηγηθεῖ ὁ εὐαγγελισμὸς στὴν Ὀρθοδοξία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας! Ὅσης ἀπομείνει ἀπὸ τὸν φονικὸ Πόλεμο... 

   6. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ γράφει: "Τότε ἄγγελος ἐξ  οὐρανοῦ καταβησεται διά νεύσεως Θεοῦ, ἔχων ἐν τῃ χερί αὐτοῦ σκηπτρον καὶ ξίφος τοῦ Ἁγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, καὶ τον εἰρηνικόν στεψει βασιλέα. Ὄς καὶ αὐτὸν μέσον πάντων ἐστὶν ἐν τῳ πολέμῳ, δώσει δέ αὐτῳ τό σκηπτρον καὶ τὸ ξίφος, καὶ τὸ ὄνομα αὐτουῦ Ἐλεημονα καλεσει"! Αὐτὸ εἶναι ὅμως τὸ προσωνύμιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος, Αὐτοκράτορος Νικαίας!

   ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΕΤΗ. ΑΜΗΝ!

  

 ΠΗΓΗ: http://www.noiazomai.net/spilaio.html